William Faulkner en ik

In 2019 publiceer ik een boekje met 99 extreem korte verhalen. Delphine Lecompte levert een mooi voorwoord. Elk van die verhalen telt exact 100 woorden. Een ervan heet Alida en verhaalt iets uit mijn kindertijd in Bredene, er bestaat ook een filmpje⇲ van. Het verhaal luidt zo:

Elke zondagavond om zes uur teken ik in het café present. Ik ben twaalf. Norbert Olders en Robert Willaert zijn er ook. Het ruikt er naar bier en bruine zeep. Een indrukwekkend buizenstelsel verbindt de stoof met de schoorsteen. Alleen wanneer wielerclub De Duinensprinters de dienst uitmaakt, zijn er meer dan twee tafels bezet. Daar zitten de kaarters, oude mannen met boerenpetten op. Niemand verheft de stem, er is geen muziek. Je kunt het schoffelen van de kaarten horen, een flesje dat ontkurkt wordt, een fluim die iemand ophoest. Dan gaat Car 54 where are you? van start, ons feuilleton.

Vandaag stoot ik in een boek (°) van Nick Tosches⇲ op een anekdote die het verhaal van Alida weer oproept. Dit is wat Tosches schrijft:

In de vroege jaren 60, liet William Faulkner nog geen radio en televisie toe in zijn huis; maar hij arriveerde elke zondagavond wel stipt in het huis van de buren om daar naar Car 54, Where Are You te kijken. Hij waakte erover dat er op geen sociale verplichtingen waren die hem op zondagen konden beletten zijn rendez-vous met Tooty en Muldoon te missen. Toen zijn dochter het over Henry James’ The Turn of the Screw had, glimlachte Faulkner en zei: “Wat een mooie plot zou dat niet zijn voor Car 54, Where Are You.”’

Is dat niet mooi? Ik die als knaap bij overbuur Alida naar Car 54, Where Are You kijk. En de grote Amerikaanse schrijver William Faulkner⇲ die op ’t zelfde moment hetzelfde doet bij zíjn buren. (Ja, ‘k weet het, mijn kinderhand is weer eens gauw gevuld.)
Flor Vandekerckhove⇲

(°) The Nick Tosches Reader. 2000. Boston, Da Capo Press, Perseus Books Group. 593 pp.

De e-boeken (pdf) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.