Bij uitgeverij De Lachende Visch verscheen dit jaar het e-boek Gesprekken met Polleke, een verzameling prozagedichten. Daarin staat ook onderstaand Spul. Zo'n prozagedicht ziet eruit als proza, maar er is plaats voor ongeloofwaardigheid en ontregeling; prozagedichten mogen inconsequent en onbegrijpelijk zijn.
[127]
Spul — Met open dak reed onze roze Cadillac statig door het dorp. Er zweefden zwammen in de lucht en we geraakten ervan vervuld. Komt het daardoor dat geen van ons de tegenliggende auto had opgemerkt? We kwamen hoe dan ook met z’n allen in de kliniek terecht. Toen ik daar uit de verdoving ontwaakte, kwam een doortastende verpleegster het verband rond mijn weggesneden pik weghalen. Zingend zei ze dat ik nergens over hoefde in te zitten, dat verpleegkundigen dat gewoon zijn. Een octaaf lager noemde ze me al jongen en de rest van haar woorden waren West-Vlaamse variaties op Junge fahr nie wieder nie wieder hinaus. Terwijl ik mijn ontmande situatie nog aan ’t overdenken was, stormden vier geüniformeerde mannen de kamer binnen. Ze hadden zwarte laarzen aan en rijbroeken. In looppas, twee vooraan, twee achteraan, voerden ze me met bed en al naar het einde van de gang, waar ook de bedden van mijn medepassagiers verzameld stonden. In de verte klonk de zwoele stem van Marlene Dietrich. Zij was von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestelt. (Straf spul hoor Polleke.) En terwijl we in onze bedden naar de werkelijkheid terugkeerden, huilden in het woud de wolven, hosten in het bos de vossen, en waar we ook passeerden, ontblootten mannen het hoofd en sloegen vrouwen een kruis.
De e-boeken (pdf) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten