Ze⇲ is altijd aan kunst blijven doen. Daar waar de meesten het artistieke experiment na de kindertijd afzweren, gaat zij ermee door. Ik herinner me een bijzonder productieve periode uit haar jonge tienertijd, waar ze intensief met mail art⇲ in de weer is, misschien wel in de eerste fase van haar artistieke ontwikkeling. (Spijtig dat ik daar niets meer van liggen heb, ik die zoveel heb weten te bewaren.) De kunstschool en de academie kan ze bezwaarlijk een onverdeeld succes noemen, maar ze is wel kunst blijven maken, daarin ook gestimuleerd door haar jeugdvriendin Ilse Roman⇲ (°1973).
In duo met Ilse heeft ze nu haar eerste tentoonstelling gemaakt. (°) Marijke Vandekerckhove (°1974) toont er een performance, een video-installatie, veel prints ook van eerder op instagram⇲ gepubliceerde beelden… Allemaal heel recent werk, veelal gemaakt met deze tentoonstelling voor ogen. Ook doordat ik, vader zijnde, haar al lang volg, zie ik enkele constanten. Performances zijn er al wanneer ze rond de eeuwwisseling met een collectie herenhemden (Benny Blasé⇲) in de weer is; ook het zelfonderzoek van die tijd is nog prominent aanwezig; op het fotomateriaal van haar installaties worden gezichten nog altijd onherkenbaar gemaakt of buiten kader gehouden. Vóór de eeuwwisseling stelt ze zich al vragen over de situatie van de vrouw — en dus van zichzelf — in de wereld en dus ook in de kunsten. Ze zei toen: ‘Hoe hou je als kunstenaar een gezin draaiend? Hoe combineer je makerschap en moederschap? Hoe kan een moeder die full time uit werken gaat, daarnaast ook kunst maken? … Dat is mijn situatie, dat is ook mijn zelfonderzoek.’ Dat zelfonderzoek gebeurt vandaag nog steeds, maar er is ook evolutie. Nu wordt de male gaze⇲ toch wel héél provocerend bevraagd, Marijke is de schaamte voorbij en veel van wat ze toont is erg ‘vlezig’, zelfs in die mate dat ik vrees dat de fotocombinatie boven deze recensie Facebook onwelgevallig is en daar geweerd zal worden. Ze mag zich verwant noemen aan Sarah Lucas⇲: beide kunstenaars bevragen het leven en de rol van de vrouw; beiden dagen de mannelijke blik uit en doen dat confronterend; beider werk is feministisch. Ik benadrukte die overeenkomst eerder al in Pijnlijk humoristisch, ronduit confronterend⇲, daarvoor had ik dat feminisme trouwens al opgemerkt toen ik Marijkes werk vergeleek met dat van Tracey Amin⇲ in een mini-essay: Is dat kunst?
In duo met Ilse heeft ze nu haar eerste tentoonstelling gemaakt. (°) Marijke Vandekerckhove (°1974) toont er een performance, een video-installatie, veel prints ook van eerder op instagram⇲ gepubliceerde beelden… Allemaal heel recent werk, veelal gemaakt met deze tentoonstelling voor ogen. Ook doordat ik, vader zijnde, haar al lang volg, zie ik enkele constanten. Performances zijn er al wanneer ze rond de eeuwwisseling met een collectie herenhemden (Benny Blasé⇲) in de weer is; ook het zelfonderzoek van die tijd is nog prominent aanwezig; op het fotomateriaal van haar installaties worden gezichten nog altijd onherkenbaar gemaakt of buiten kader gehouden. Vóór de eeuwwisseling stelt ze zich al vragen over de situatie van de vrouw — en dus van zichzelf — in de wereld en dus ook in de kunsten. Ze zei toen: ‘Hoe hou je als kunstenaar een gezin draaiend? Hoe combineer je makerschap en moederschap? Hoe kan een moeder die full time uit werken gaat, daarnaast ook kunst maken? … Dat is mijn situatie, dat is ook mijn zelfonderzoek.’ Dat zelfonderzoek gebeurt vandaag nog steeds, maar er is ook evolutie. Nu wordt de male gaze⇲ toch wel héél provocerend bevraagd, Marijke is de schaamte voorbij en veel van wat ze toont is erg ‘vlezig’, zelfs in die mate dat ik vrees dat de fotocombinatie boven deze recensie Facebook onwelgevallig is en daar geweerd zal worden. Ze mag zich verwant noemen aan Sarah Lucas⇲: beide kunstenaars bevragen het leven en de rol van de vrouw; beiden dagen de mannelijke blik uit en doen dat confronterend; beider werk is feministisch. Ik benadrukte die overeenkomst eerder al in Pijnlijk humoristisch, ronduit confronterend⇲, daarvoor had ik dat feminisme trouwens al opgemerkt toen ik Marijkes werk vergeleek met dat van Tracey Amin⇲ in een mini-essay: Is dat kunst?
Op de tentoonstelling adviseerde Chantal De Smet⇲ haar om over een paar jaar weer te exposeren, ongetwijfeld bedoelend dat ze naar de evolutie van d'r werk benieuwd is. In die zin is exposeren inderdaad een zinvolle daad, orgelpunt na jaren van ongeziene arbeid in het atelier, want zo is het: elk kunstwerk dient zijn maker te ontvlieden⇲. Anderzijds is het ook zo dat het internet aan beeldend kunstenaars te weinig benutte mogelijkheden biedt, zoveel zelfs dat ik me kan voorstellen dat kunstenaars er vanaf nu voor kiezen hun werk alleen nog via ’t net⇲ te exposeren/verspreiden. (°°)
Nu weet ik niet goed hoe ik dit stukje moet afronden, misschien doe ik 't wel met wat T.S. Eliot⇲ ons voorhoudt: ‘For us there is only the trying, the rest is not our business.’
Flor Vandekerckhove⇲
Flor Vandekerckhove⇲
(°) ilse roman - marijke vandekerckhove. (de)marcate. 3 mei - 12 mei 2024. croxhapox⇲ gent.
(°°) ’t Is wat ik met mijn verhalen en gedichten doe, ik publiceer alleen nog digitaal. Waarmee ik uiteraard niet wil zeggen dat Marijke ’t ook op die manier moet doen (naar mij luistert ze trouwens toch niet, geef haar eens ongelijk.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten