Théo Lefèvre, soortement aristocraat

Links schrijver Godfried Bomans, rechts politicus Théo Lefèvre

VAN THEO LEFÈVRE herinner ik me een televisiebeeld. De camera filmt politici die bijeenkomen om de ministerraad aan te vatten. Premier Théo Lefèvre⇲ is al present, de camera zoemt in op het boek dat hij aan ’t lezen is, de Pensées⇲ van Pascal. In die tijd heb ik geen idee wie Blaise Pascal⇲ is, maar de boodschap van het camerabeeld is duidelijk: de premier staat boven de hem omringende politici, waarvan verondersteld wordt dat ze zelden een boek ter hand nemen.
Daar moet ik weer aan denken, nu ik Jeroen Brouwers lees die zich over het oeuvre van Godfried Bomans buigt, proza waarvan hij zegt dat het ‘bij tijd en wijle subliem’ is. Brouwers haalt een voorbeeld aan, een fragment uit een portret dat Bomans van Theo Lefèvre schetst:

‘Van het uitzoeken der spijzen maakt de heer Lefèvre ook een boeiend ritueel. Hij bekijkt het menu met één wenkbrauw hoog opgetrokken, alsof hij zich op een diepe ontgoocheling geestelijk reeds voorbereidt en legt af en toe een verzorgde nagel op een bepaalde naam, de gérant hiermee woordeloos om een toelichting verzoekend. Wordt die hem gegeven dan knikt de heer Lefèvre, alsof hij dat eigenlijk wel gedacht had, maar bestelt het toch niet. Een keer bleek de schotel wel genoemd, maar niet voorradig. De heer Lefèvre zag de gérant een ogenblik bevreemd aan, nam toen zijn zilveren potloodje en streepte het gerecht door. Deze wilde het nu goed maken door iets anders aan te wijzen, met de toevoeging dat hij dit van harte kon aanbevelen. Lefèvre keek verbaasd naar de vreemde wijsvinger en legde hem terzijde, zoals men een insect verwijdert. Hierna las hij onbewogen verder.’

Flor Vandekerckhove⇲

Jeroen Brouwers Over Godfried Bomans. 2013. Atlas Contact. 192 pp.