Storm over de Oosteroever

Links, Oosteroever by night (Foto Marc Nollet). Rechts: Hendrik Baelskaai 2, huis naast de vuurtoren, waar ik tot 1996 gewoond heb. Op de benedenverdieping was het kantoor van Het Visserijblad⇲. Het huis, ooit de stek van Vissersverbroedering (rederscoöperatieve handel in visserijjbenodigdheden, Pintelon), later in handen van reder Willy Versluys⇲, bestaat niet meer.

Veel volk woonde er in mijn tijd niet op wat nu de Oosteroever heet. Ik woonde op de hoek van Vuurtorendok en Baelskaai en gedurende een korte periode was er voor de rest alleen nog het gezin van De Kaaihoer en haar echtgenoot, een visser gemeenzaam De Pooier genaamd, een bijzonder inspirerend koppel, zoals ook blijkt uit onderstaand verhaal, samengebald in exact 100 woorden. (°)

Storm — TIJDENS DIE STORM was De Pooier in zee en De Kaaihoer bij mij. De wind gierde vervaarlijk over het Visserijdok. Toen ik ook geblaf hoorde, moest ik meteen aan De Pooier denken. Vanachter de draperieën over de kaai uitkijkend werd ik verblind door de bliksem die op de vismijn insloeg. Van ver kwam een kollosaal grote, zwarte hond kwijlend op me af, het schuim op zijn muil voegde zich bij dat van de golven die tegen de kaaimuur te pletter sloegen. Anderen zouden meteen aan de Roeschaard⇲ gedacht hebben, maar ik was vooral blij dat het De Pooier niet was. (Flor Vandekerckhove⇲)

(°) Al sinds 1991 schrijf ik ‘kaaiverhalen’ die kort zijn, maar oorspronkelijk nog altijd veel langer dan de handpalmverhalen waarin ik me sinds 2013 ben gaan specialiseren en die in deze blog terechtkomen. Een aantal van die oudere kaaiverhalen neem ik nu weer ter hand en herwerk ze tot smoke-long stories, verhalen die helemaal gelezen zijn tegen de tijd dat je de peuk uitduwt, een plastische maar ongezonde omschrijving. Met de vorm verandert ook de inhoud, zo’n herwerking is niet alleen korter, het verhaal wordt intenser en naar mijn mening beter, ook omdat het nu geschikter is voor internetlezers. Een van die herwerkte verhalen staat in Op de Oosteroever zijn de zeden niet veranderd⇲; een ander heet Over een tijd die nooit meer terugkomt⇲. Ook Dansen in ’t Veegeetje⇲ is zo’n herwerking en dat geldt eveneens voor Hij speelde accordeon in The Sailor⇲. En Er Volgt Nog!