 |
| Op de foto: Jerry Rubin neemt het woord in 1969, tijdens hoogdagen van de contestatie. Rechts: cartoon van Campbell⇲, voorstellend Jerry Rubin, half revolutionair, half zakenman. |
In april postte ik 1968 was overal en niet in ’t minst in Chicago⇲. Dat ging over The Trial of the Chicago 7⇲, film die op Netflix te zien is. Ik zei toen ook dat ik over elk van die ‘verdachten’ een stukje zou schrijven. Moet ik, voor wat Jerry Rubin betreft, vooraf het verschil uitleggen tussen een yippie en een yuppie?
KLEURRIJKE FIGUREN, daaraan heeft het linkse activisme van de sixties geen tekort. Jerry Rubin⇲ (°1938 - 1994†), een van de zeven die in Chicago terechtstaan, is zo'n geval. Wanneer hij de Youth International Party⇲ mee opricht, heeft hij al een lange staat van dienst, iets wat hij trouwens van thuis meekrijgt, zijn moeder was actief bij de Teamsters⇲. Meer dan anderen beseft hij dat ‘... [H]oe visueler en surrealistischer de stunts zijn die we bedenken, hoe makkelijker het is om het nieuws te halen’, de happening⇲ viert hoogtij. Ik denk wel dat ik de yippies met Provo⇲ mag vergelijken.
Hoe vergaat het Jerry Rubin eens het traangas is gaan liggen? Yippie wordt yuppie, Rubin gaat in zaken, zo ook in de verkoop van een drankje dat aan de consument gebracht wordt met multi-level marketing⇲, soortement legaal piramidesysteem, hij wordt rijk. De ironie van het verhaal wil dat Bobby Seale⇲, oorspronkelijk medebeklaagde in Chicago, een van zijn verkopers wordt.
Rubins overlijden is roemloos. Hij komt onder een auto terecht, terwijl hij, op weg naar zijn penthouse, onvoorzichtig een brede boulevard oversteekt. Hij wordt nauwelijks 56.
Er is een biografie, (°) een kroniek van Rubins leven, waarin hij evolueert van anti-oorlogsactivist tot zakenman met pak en stropdas, succesvol verkoper van groene energie/gezonde voeding. Er staat ongetwijfeld veel in dat boek waar ikzelf niets van afweet, zoals ook dit wat Variety⇲ citeert: ‘Men kan Rubins verwarde pogingen volgen om Dylan, Lennon en Ono in zijn onsamenhangende anti-Nixon-agenda van 1972 te betrekken.’ Hoezo? Was Dylan in die tijd nog tot zoiets bereid? ‘Nee, hij gaf geen enkele aanwijzing. Het was een droom dat Dylan het zou doen; er was geen hard bewijs. Ik hoopte eigenlijk dat John en Dylan een nieuwe band zouden vormen. Ik dacht dat we zowel muziekgeschiedenis als politieke geschiedenis konden schrijven. Ik dacht dat het de jaren 60 nieuw leven in zou blazen, dat was mijn plan. Dit was in een tijd dat de jaren 60 ten einde liepen, maar niemand wilde dat echt toegeven ().’
Rubins overlijden is roemloos. Hij komt onder een auto terecht, terwijl hij, op weg naar zijn penthouse, onvoorzichtig een brede boulevard oversteekt. Hij wordt nauwelijks 56.
Er is een biografie, (°) een kroniek van Rubins leven, waarin hij evolueert van anti-oorlogsactivist tot zakenman met pak en stropdas, succesvol verkoper van groene energie/gezonde voeding. Er staat ongetwijfeld veel in dat boek waar ikzelf niets van afweet, zoals ook dit wat Variety⇲ citeert: ‘Men kan Rubins verwarde pogingen volgen om Dylan, Lennon en Ono in zijn onsamenhangende anti-Nixon-agenda van 1972 te betrekken.’ Hoezo? Was Dylan in die tijd nog tot zoiets bereid? ‘Nee, hij gaf geen enkele aanwijzing. Het was een droom dat Dylan het zou doen; er was geen hard bewijs. Ik hoopte eigenlijk dat John en Dylan een nieuwe band zouden vormen. Ik dacht dat we zowel muziekgeschiedenis als politieke geschiedenis konden schrijven. Ik dacht dat het de jaren 60 nieuw leven in zou blazen, dat was mijn plan. Dit was in een tijd dat de jaren 60 ten einde liepen, maar niemand wilde dat echt toegeven ().’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten