Het wonder van barmhartigheid

DIT IS wat er gebeurt als ik mijn schrik voor de anakoloet⇲ overwin en ik me eens goed laat gaan in een prozagedicht⇲.

De stoet houdt halt, de patiënten staan op en de begeleiders, vermoeid door hun werk van barmhartigheid, dat het bezoeken der zieken heet, nemen hun plaats in. De stoet zet zich weer in beweging, hortend & stotend, een lange rij van vijfendertig rolstoelen, met daarin telkens een begeleider, elk op gebrekkige wijze en moeizaam bergop gestuwd door hun patiënt, me bovenaan het duin passerend, terwijl ik daar in het prieeltje zit en in stilte dit wonder aanschouw. Daar, op die duintop en vlak voor mijn ogen keren de rollen zich weer om: de begeleiders nemen hun vertrouwde plaats achter de rolstoel weer in en dat doen ook de patiënten die in de rolstoel gaan zitten. En wanneer de stoet, voortgestuwd door nu uitgeruste begeleiders en niet minder door de opgewekte gelukzaligheid van tevreden patiënten, het pad gezwind afdaalt, is ’t alsof er onderweg niets gebeurd is. Dat is het wonder van barmhartigheid dat ik heden aanschouw, waardoor ik voortaan met andere ogen naar het pad kijk dat zich al zolang doorheen het sparrenbosje slingert, even lang wachtend op een dichter die er de poëzie van weet bloot te leggen in een prozagedicht waarin hij zijn schrik voor de anakoloet laat varen.

Wie Het wonder van barmhartigheid wil horen declameren, klikt hier⇲.
Flor Vandekerckhove⇲