Surrealisme op de Oostendse strekdam (aankondiging)

ALS SCHRIJVER WEET je veelal niet waar een pas begonnen verhaal naartoe gaat, laat staan dat je weet waar 't eindigt, zo gaat dat in de literatuur, daar valt mee te leven. Maar op de strekdammen van de Oostendse haven weet je zelfs niet waar het aanvangt. Je wandelt en er er is wind, er is golfslag, er is schuim, er is zee, zand en zon, er is de komende en de gaande man en je hoopt, almaar verder stappend, op een goed begin. En dan gebeurt het: je overschrijdt een onzichtbare grens — onzichtbaar en onkenbaar, nu eens hier, dan weer verder. Daarachter zijn de dingen anders. De inspiratie van het land wordt de verbeelding van de zee. Vaste gedachten worden winderig, droge verbeelding wordt klam, vaste meningen worden vloeibaar, stilistische zekerheden worden onbestendig, realisme ruimt baan voor surrealisme en een vreemd verhaal dient zich aan. Vanaf morgen op dit scherm! (Flor Vandekerckhove⇲)

Wij, met zand in onze schoenen is een memoir (25 bladzijden), waarin ik terugdenk aan de weg die beeldend kunstenaar Luc Martinsen en ik afgelegd hebben, sinds onze eerste ontmoeting in 1988. Ik schreef dat boekje als een symfonie, een muziekstuk in drie delen, dat na het tweede deel onderbroken wordt door een interludium en afsluit met een coda. In de beste traditie van De Weggeefwinkel is ook Wij, met zand in onze schoenen gratis. U hoeft er alleen om te vragen. Mocht u interesse hebben, mail naar liefkemores@telenet.be⇲. (Vermeld 'Zand' en zeg 'pdf' of 'epub'.)