‘Ja,’ zei ik, ‘hoe begin je aan zoiets?’ Ik keek naar de muur, als zocht ik daar het antwoord. In elk geval was het zo dat we in de veldkapel zaten, de non en ik. We hoorden elkaars adem, we voelden elkaars warmte en er hing spanning in de lucht. Kroop haar nonnenkleed vanzelf omhoog? Kon ik zeggen dat haar ogen wazig werden? Hoe verwoordt een mens dat in een proces-verbaal? ‘Het was iets religieus', zei ik. ‘Het was, denk ik, een soort mirakel.’ Ik stopte even, zodat de flik mijn woorden kon noteren. ‘Plots trokken haar medezusters de deur open. Ze barricadeerden die met hun lijven en ze maakten veel misbaar.’ Weer wachtte ik tot de inspecteur mijn getuigenis had uitgetikt. ‘De non en ik zijn daar sprakeloos blijven zitten tot uw collega’s ons ontzet hebben. Toen brachten jullie haar weer naar ’t klooster en mij naar hier.’ De politieman las mijn verklaring voor en ik tekende. Daarna begeleidde hij me naar het schavot, waar ik de rest van de dag aan de schandpaal te kijk gezet werd. Gelukkig was het zacht weer voor de tijd van het jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten