John Cooper Clarke⇲ en ik zijn leeftijdsgenoten. Voor de rest lopen we een verschillend parcours dat vooral in de seventies opvallend uiteenloopt: de Britse punker trekt ’s nachts dichtend & vloekend de boer op, alleen of met punkbands, terwijl ik in die tijd overdag het weekblad Rood⇲ aan de man breng en ’s nachts gewoon probeer te slapen. Da’s ook de tijd dat hij zijn haar begint te creperen en ik ’t mijne in een staartje bind. In die tijd drink ik graag een pint, maar John hangt aan de heroïne. Dat laatste belet niet dat de univ van Salford hem in 2013 tot doctor honoris causa bombardeert, terwijl ik het rond die tijd met de Vuurpijl⇲ van de Oostendse Perskring moet stellen. Er zijn ook gelijkenissen. Zijn wikipediabladzijde is niet in ’t Nederlands vertaald en de mijne⇲ niet in ’t Engels. Zijn memoires zijn niet in de bib van Bredene te vinden en de mijne⇲ niet in de bib van zijn woonplaats Colchester. En waarin we bijzonder goed op elkaar gelijken is dit: we dichten zonder ons gat op te lichten. Om dat laatste te vieren, vertaal ik zijn I Wanna Be Yours in ’t Nederlands. Daar John pas goed tot zijn recht komt als je hem aan ’t werk zíet, raad ik u hardnekkig onderstaand filmpje aan, waar wij broederlijk verenigd I Wanna Be Yours declameren, hij in ’t Engels en ik in een late variant van ’t Nederdiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten