 |
Foto rechts. Mia Doornaert, rokend. Links: Vrouwen hebben ook recht op longkanker! Met deze slogan trekt Dolle Mina op 4 maart 1970 in Antwerpen voor het eerst de straat op. Doelwit: een verzekeringskantoor waar mannen wel en vrouwen niet mogen roken. De actie is provocatief, maar niet origineel, in 1929 demonstreren al rokende suffragettes op straat. Meer hierover in Op zoek naar de moeder aller infiltranten↗︎. [Namen op de foto: 1. Tilly Stuckens; 2. Roos Proesmans; 3. Josette Pandelaers; 5. Liz Sanderson; 6. Chris Libert (?); 7. Mia Doornaert. Meer namen? Stuur ze naar liefkemores@telenet.be↗︎.] |
Zes dagen geleden post ik hier↗︎ een stukje over ’t verleden van journaliste Mia Doornaert (°1945). Er volgt commentaar van voor- en tegenstanders, zelfs in die mate dat ik iets meer over deze beslagen rechtse propagandiste wil schrijven. Haar oud-collega Freddy De Pauw↗︎ geeft de voorzet.
In het begin klikte het wel tussen ons. Ze ontving me in 1972 met open armen op de buitenlandredactie van De Standaard. We waren het over veel dingen eens. We feestten de avond dat François Mitterrand in 1981 tot president van Frankrijk werd verkozen, gewoon omdat we beiden blij waren met een linkse zege. Ze stapte achter mijn vriendin Roos Proesmans mee op in een optocht van rokende Dolle Mina’s, toen een zeer opgemerkte protestvorm. Dat ik trotskist was, vormde voor haar zeker geen probleem.
Ook journaliste Agnes Goyvaerts↗︎ herinnert zich haar toen nog jonge collega:
Ik ben nog met haar op een feministenreis naar Cuba geweest, een voorbeeld op ’t gebied van geneeskunde en kinderopvang. En nu ben ik verbaasd hoe ze, over welk onderwerp het ook gaat, er telkens weer in slaagt om Mitterrand een veeg uit de pan te geven.
Freddy De Pauw weer:
Op de redactie begrepen verscheidene collega’s het nut van een vakbond, onder wie Mia Doornaert die aanbood onze afgevaardigde voor de socialistische bediendevakbond te worden. Bij de sociale verkiezingen werd ze lid van de Ondernemingsraad. Ze deed dat militant, er waren goede relaties met de andere bedienden en de arbeiders, ze bekwam dat de arbeidsduurvermindering voor journalisten in volle dagen werd omgezet… Rode Mia! Ze ging de journalistenbond AVBB voorzitten. Met haar gave van het woord en haar ruime talenkennis schopte ze het tot voorzitter van de Internationale Federatie van Journalisten.
Toffe madam. Waar loopt het dan mis?
Buitenlandredacteurs moesten vaak naar recepties en diners. Met uitzondering van Mia zagen we daar allemaal ferm tegenop. We boden haar de titel van ‘diplomatieke correspondent’ aan, wat ze gretig aannam. Daarmee kon ze naar hartelust ‘netwerken’ en relaties uitbouwen… Ik zag in de praktijk gebeuren wat Karl Marx zei: “het zijn bepaalt het bewustzijn.” De vele contacten met generaals en diplomaten tastten haar kritische zin aan, ze werd gezagsgetrouw, wat een van de grote kwalen van de journalistiek is. Die gezagsgetrouwheid werd uiteindelijk beloond met een adellijke titel, ze werd barones Mia Doornaert.
Marx zei het op zijn manier, mijn buurman zegt het zo: 'Ge weet hoe ’t gaat hé Flor: wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien.' Tot wat het kan leiden lees je in d’r columns en zie je in haar tussenkomsten op tv. Zegt mijn buurman nog: 'Misschien beseft ze 't zelf niet eens.' En terwijl de avond over 't land valt, laat hij de hond nog eens uit.
De e-boeken van Flor Vandekerckhove worden buiten de markt geproduceerd en als een gift verspreid. Alles gratis! Vraag ernaar via liefkemores@telenet.be. (Vermeld de titel.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten