In ’t lager schooltje zitten we in hetzelfde lokaal, hij in de zesdes, ik in ’t vijfde, hij is een jaartje ouder. In dat lokaal zit ook z’n tweelingbroer, en thuis wonen ze met z’n velen in de Verbondenenlaan. Na dat lager onderwijs zie ik hem nog zelden, of ‘t is een keer op ’t strand waar hij deel uitmaakt van de reddingsdienst. Voor de rest worden onze schaarse ontmoetingen geregeerd door het toeval. Een keer komt hij luisteren wanneer ik op een podium m'n verhalen declameer. Nu zie ik hem vooral op Facebook waar hij korte filmpjes post, waarop hij toont hoe zijn jacht de golven klieft.
Ge kent mijn theorie van de klomp klei↗︎: wie met zijn jeugd tevreden is, probeert de klei naar het bestaande te boetseren, hij wordt een conservatief. Ontevredenen daarentegen hebben geen model, zij worden links of lastig (of beide, zoals ik.) Komt het daardoor dat ik er zoveel ken die onderweg hun naam veranderen? Robert wordt Rob, Jean-Pierre wordt JP, Albert wordt Bert, Johny wordt John, Freddy wordt Fred, Gerda wordt Gerdje, Carla wordt Caroline, ik word Flor en Hubert Derdeyn wordt Huub Onzia (waarbij Onzia moeders naam is.)
Hij vertelt me over zuurstoftekort bij de geboorte, een zwakke gezondheid en een CO-vergiftiging. Er vallen woorden als dyslectie, hyperkinesie en autismespectrumstoornis. Hij heeft het over kinderdromen (piloot, ballet) die thuis gekortwiekt worden… Dat alles belet hem toch niet om uit de vakschool weg te geraken, naar de sporthumaniora, en na de middelbare studies naar de univ in Leuven waar hij als kinesist afstudeert.
Intussen blijft hij jeugddromen nastreven: hij leert parachutespringen, haalt een brevet zweefvliegen, leert navigeren, initieert zich in de edele sport van het boksen (!) en volgt balletlessen waar hij maar kan: ‘De oude droom — een professionele danser worden — stak voortdurend de kop op, ik ging klassiek ballet volgen, al was het met tussenpozen, participeerde aan internationale dansstages, van neo-klassiek tot modern, over post-modern, tapdans, folklore, mime, bewegingstheater en contactimprovisatie. Uiteindelijk ontwikkelde ik een eigen bewegingsleer, een methode om te dansen zonder dat je in vastliggende patronen wordt gedrild.’ De droom gaat in vervulling: balletdansen wordt zijn beroep. Enkele jaren geeft hij les in een eigen loft, maar hij trekt met zijn bewegingsleer vooral de boer op. Thuiskomen doet hij uiteindelijk in De Werf in Brugge, waar een werkongeval in 1992 een einde aan zijn carrière maakt, iets wat duidelijk nog altijd wringt. De revalidatie duurt meer dan twee jaar. Een herscholing leidt hem naar het ontwerpen van juwelen. Op ’t einde van zijn beroepsloopbaan ontmoet ik hem in een Brugs museum, waar hij suppoost is en waar hij… zijn huidige gezellin leert kennen.
Al wat ik hierboven zo sec in enkele lijnen samenvat, beschrijft Huub me met tig keer meer woorden, in detail, en met een gloed die van de passie getuigt waarmee hij ’t leven leeft. Dat doet hij ook wanneer hij over ’t zeilen spreekt, waarmee hij thans veel van zijn dagen vult. Varen is overigens iets wat hij van huis uit meekrijgt. Vader kocht destijds een reddingsboot die hij ombouwde en nu is Huub aan zijn vierde boot toe, een Spirit 28, zijn Duende, 8,5 meter lang.
’t Is trouwens in de jachthaven van Blankenberge dat we afspreken. Daar zegt Huub me dat hij in behandeling is voor prostaatkanker. Er is een operatie geweest en nu zijn er bestralingen: ‘Mijn darmen hebben er geen plezier aan. Het brengt stress mee. Maar ik heb al hogere zeeën bedwongen.’ Hij doelt onder meer op twee ernstige TIA’s↗︎ (2015 en 2017): ‘Mocht het nog een derde keer voorkomen, is ’t fataal.’
Tijd om af te sluiten: ’Voor velen lijkt mijn leven turbulent geweest te zijn, bizar en apart, maar ik ben uiteraard, net als iedereen, gewoon een sterfelijk mensje. Voor mij rijst nu de vraag hoe ik de mij resterende tijd zinvol kan besteden. Ik ben een dromer met een enorm fantasievermogen, maar ik ben ook een realist en streng voor mezelf. Niet het aantal geleefde jaren telt, wel hoe je de je toegemeten tijd beleeft. En daar zijn we zelf verantwoordelijk voor.’
Hij gaat zijn boot stevig vastsjorren, er is storm op komst. Onderweg naar huis vraag ik me af hoe ik het leven van Huub Onzia in één zin kan samenvatten. Ik denk aan Frank Sinatra: I did it my way!
1 opmerking:
Huub (toen nog Hubert) gekend als klein jongetje die aan het handje van zijn twee grote zussen meeliep naar school.
Een reactie posten