Ik voel dat ik iets moet schrijven waar Linda Molleman in voorkomt

Linda Molleman. Installatie/foto. Tuin in Beeld, Lijselehof, Loppem. 2004.

VOOR MIJ is ‘t nu te laat om Linda Molleman⇲ (°) persoonlijk te leren kennen. Ze woont in Sint-Kruis, heeft haar atelier in Oedelem, voor mij is dat te ver om naar te fietsen (alsof ik dat zou doen.) Ze exposeert omzeggens overal, maar ik ga niet langer naar overal. En naar vernissages, waar ik de kunstenaar aantref, ga ik al helemaal niet meer, mijn sociabiliteit is welhaast tot nul herleid. Ooit had het gekund, Linda is van Oostende, ze is van mijn leeftijd, ik ken mensen die haar kennen, ik kwam destijds wel eens buiten, liep ook wel eens ergens binnen…
Doordat haar leven verlopen is zoals ’t is, maakt Linda kunst waaraan dat te zien valt, ik kom erg onder de indruk van de website⇲. Doordat mijn leven is wat het is, inspireert mij eerder het trage vergaan ervan: ik verouder, verschraal, verschrompel, verklein, vergeet, verlep, verpieter, verkort… Hoe korter wat rest, hoe korter 't verhaal; hoe kleiner 't restant, hoe kleiner 't onderwerp. Congruentie.
Op de Spinoladijk zit ik op een bank, geniet van zee, wind en ook van slaap die me overvalt. Terwijl mijn hoofd schuin wegzakt, denk ik aan A.L. Snijders⇲ die thuis, al schrijvend, overleden is, iets wat ook ik ambieer. (Ge weet maar nooit, ik ga naar huis.) Thuis vraag ik me af hoe ik Linda Molleman aan A.L. Snijders kan koppelen en daardoor komt het dat ik op de slotzin van een zkv⇲ stoot: ‘Ik blijf uit de verte naar haar kijken.’ (°°)
Flor Vandekerckhove⇲

(°) In DS van maandag 23 september interviewt Joke Van Caesbroeck⇲ Linda Molleman, kunstenaar-beeldhouwster, ze spreekt over de trauma’s in haar leven. Ik surf naar Linda's website⇲ en zie hoe ze daar kunst van maakt. Grote kunst.

(°°) A.L. Snijders op p. 182 in de bundel Doelloos kijken. 2019. AFdH uitgevers. 229 pp.