Slapeloze nachten in Leonia

‘ALS we het ’s nachts doen, hebben we al degenen die niet kunnen slapen.’ In de stilte die volgt, voel ik dat ze een antwoord verwacht, ik vraag: ‘Hoeveel denk je dat het er zo zijn?’ Ze antwoordt: ‘Dat hangt van de nacht af.’ Ik zeg: ‘En kunnen we die overdag niet bereiken?’ Ze zegt: ‘Neen, overdag slapen ze.’ Haar logica is vreemd maar indrukwekkend, er valt niet aan te tornen, toch probeer ik het nog eens: ‘Maakt het globaal gezien veel verschil?’ Ze zegt: ‘Daar gaat het niet om, ’t is dat ze ’s nachts voor ’t grijpen liggen en dat we ze overdag kwijt zijn.’ Ik zeg: ‘Daar zegt u zowat.’ Ze beaamt mijn woorden: ‘Ja, maar weet u ook wát ik daar zowat zeg?’ Ik zeg: ‘Dat zal de toekomst uitwijzen.’ Daarna blijft het lange tijd stil, ik zeg: ‘Wanneer verwacht je mijn antwoord?’ Ze zegt: ‘Ik moet het nú weten, ik moet alles in gereedheid brengen, de Walen, de tangodansers, de nachtegalen…’ Ik zeg: ‘Oké, we gaan ervoor.’ We staan recht, houden de rechterhand op het hart en zingen een willekeurig volkslied (het verrast me telkens weer dat ze een sopraan is.) Ze vertrekt en laat me achter met mijn overpeinzingen. Ik open het raam, zie hoe ze beneden zonder licht met haar deelstep wegrijdt, daarna was ik mijn handen in onschuld. Dat gesprek? Ik heb waarlijk geen idee. Langzaam gaat de nacht over in de dag, op de velden vormt zich een laagje rijm. Daar zie ik niets van, want ik bevind me te midden van een van De onzichtbare steden van Italo Calvino⇲, ik vermoed Leonia: ‘De stad Leonia vernieuwt zich elke dag: iedere morgen wordt de bevolking weer wakker tussen fris linnengoed, wast zich met zeepjes die nog maar net uit hun papiertjes gepeld zijn, trekt gloednieuwe kamerjassen aan, haalt uit de meest geperfectioneerde koelkast nog niet opengedraaide blikken tevoorschijn, bij het geluid van de nieuwste versjes uit het nieuwste model radiotoestel.’ De enige slapeloze bewoner van Leonia ben ik.
Flor Vandekerckhove⇲

(°) Italo Calvino. De onzichtbare steden. L.J. Veen Klassiek A’dam/A’pen. Veertiende druk, 2013. Oorspronkelijk Le città invisibili, 1972. Nederlandse vertaling Henny Vlot.

Slapeloze nachten in Leonia is een prozagedicht. Nog van dat? ‘Gesprekken met Polleke’ bundelt 129 bladzijden verhalen op de grens tussen proza en poëzie. De e-boeken van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.