Herinneringen aan Aïnhoa

Links: het plein waarop ook vandaag nog pelota gespeeld wordt. Op de achtergrond de kerk. Rechts: Chicuito, kampioen van Frankrijk, met in zijn hand de cesta.

NU ZIJN we weer thuis, maar enkele dagen geleden zaten we op een caféterras in Aïnhoa⇲. We aten een ijsje en keken, zoals het toeristen past, onderzoekend uit op plein en kerk. Over beide heb ik iets te vertellen: eerst het caféterras. Wie daar plaatsneemt, doet dat op Franse bodem, maar die bodem ligt zo dicht tegen de grens dat Proximus je — biep biep — welkom in Spanje heet. Ga je pissen, denkt Proximus dat je de grens weer oversteekt, biep biep, welkom in Frankrijk. Is dat niet straf? Op ’t net vind ik een oude postkaart die het illustreert, de foto toont Aïnhoa ’Village basque à 2 km. d’Espagne’: langs deze kant van de grens gekocht, aan gene kant gepost, alzo bewijst de postzegel.
Nu iets over het plein dat er vandaag nog altijd op dezelfde manier bijligt. Dat dient uitsluitend voor ’t spelen van Pelota, typisch Baskisch balspel waarvan wij, onwetenden, zeggen dat het ietwat op squash lijkt. Je speelt het met de blote hand, met een palet of met een cesta, soort korf waarmee je de bal… Wie meer wil weten wendt de steven naar Wikipedia⇲ die het uitlegt. Terwijl wij daar op het terras zitten, treedt het plaatselijke schooltje aan, allemaal pelotaspelers in de dop, pelota leeft!
Waarna we ons naar de kerk begeven. Tania vindt dat maar een donker hol, zegt ze, maar ze verandert van gedacht wanneer een oude seut een euro in de gleuf van soortement juke box steekt, waarna zich in die kerk een waar klank- en lichtspel ontplooit, waarbij het retabel⇲ in volle glorie oplicht en een koor van wel tien sœurs sourires er een walsje bij zingt. Mijn dag kan niet meer stuk, ook omdat we bij ’t verlaten van Aïnhoa op een muur stoten waarop INDEPENDENTZIA SOZIALISMOA gekalkt staat.
Flor Vandekerckhove⇲