vrijdag 6 november 2015

Een blauwtje lopen in de Zeelaan




Dit is wat je overvalt wanneer je naar die oude postkaarten kijkt: alles verandert en tegelijk blijft alles ’t zelfde. En voor wie mijn leeftijd heeft: aan elk beeld kleeft een herinnering. Hier schudt de politie je uit een boom, daar ga je met je fiets tegen dek, ginder loop je school, op die plek rook je je eerste sigaret en daar je laatste.
Voor me: twee postkaarten van de Avenue le Grand in Bredene. Beide gemaakt op de hoek met de Avenue de FranceAvenue le Grand heet inmiddels Zeelaan en Avenue de France is nu Frankrijklaan. Dat laatste is overigens geen vertaling van de oorspronkelijke naam, die straat wordt in den beginne niet naar Frankrijk genoemd, maar naar Antoine de France, landmeter die de gronden van de familie le Grand opmeet. Over de naamsveranderingen in die wijk heb ik eerder al een stukje geschreven dat je hier↗︎ vindt.
Beklijvend is de herinnering die ik overhoud aan het hoekhuis Le Clos Fleuris. Mijn herinnering hangt vast aan een vensterraam op de bovenste verdieping. Ik ben pakweg vijftien. Le Clos Fleuris is een vakantiehuis voor kinderen. En in dat jaar zijn dat Britse tieners. Ik ontmoet hen op de schaatspiste van het Bredense casino↗︎. Het is ook daar dat ik aan de praat geraak met een bijzonder mooi meisje, net als ik vijftien. Het klikt — of ik denk dat het klikt — ik trek mijn stoute schoenen aan en ritsel een afspraakje. Dat vindt ze wel oké, of ik denk dat ze dat wel oké vindt. Een dag later bevind ik me op ’t afgesproken uur, gewassen en gekamd, op het kruispunt, vóór Le Clos Fleuris. Ik wacht en wacht, en wacht tot ruim na het uur waarop we afgesproken hebben. Net wanneer ik er de brui aan wil geven, trekt ze boven een raam open, wellicht omdat ze denkt dat ik anders nooit zal weggaan. Uit de hoogte geeft ze me de bons met een onvergetelijk I have to wash my hair.

[In De Laatste Vuurtorenwachter dateert deze post van 2015. In 2021 redigeer ik hem opnieuw ten behoeve van de FB-groep Bredene Voor & Van Iedereen. In 2022 presenteer ik het stukje ook aan de nieuwe FB-groep Oostende Nostalgie.]

1 opmerking:

Caroline Slabbinck zei

Mooie herinneringen...
De Frankrijklaan was vroeger met asse bestrooid en ik denk dat ik nog altijd een paar korrels ervan in mijn knieen zitten heb. Als die vers gestrooid was viel je gegarandeerd erin met je fiets.