Dit is wat je overvalt wanneer je naar die oude postkaarten kijkt: alles verandert en tegelijk blijft alles ’t zelfde. En voor wie mijn leeftijd heeft: aan
elk beeld kleeft een herinnering. Hier schudt de politie je uit een boom,
daar ga je met je fiets tegen dek, ginder loop je school, op die plek rook je je eerste sigaret en daar je laatste.
Voor me: twee postkaarten van de Avenue le Grand in Bredene. Beide gemaakt op de hoek met de Avenue de France. Avenue le Grand heet inmiddels Zeelaan en Avenue de France is nu Frankrijklaan.
Dat laatste is overigens geen vertaling van de oorspronkelijke naam, die
straat wordt in den beginne niet naar Frankrijk genoemd, maar naar Antoine de France, landmeter die de
gronden van de familie le Grand opmeet.
Over de naamsveranderingen in die wijk heb ik eerder al een stukje geschreven dat
je hier↗︎ vindt.
Beklijvend is de herinnering die ik overhoud aan het hoekhuis Le Clos Fleuris. Mijn herinnering
hangt vast aan een vensterraam op de bovenste verdieping. Ik ben pakweg
vijftien. Le Clos Fleuris is een vakantiehuis voor kinderen. En in dat jaar zijn dat Britse
tieners. Ik ontmoet hen op de schaatspiste van het Bredense casino↗︎. Het is ook daar dat ik aan de
praat geraak met een bijzonder mooi meisje, net als ik vijftien.
Het klikt — of ik denk dat het klikt — ik trek mijn stoute
schoenen aan en ritsel een afspraakje. Dat vindt ze wel oké, of ik denk dat ze
dat wel oké vindt. Een dag later bevind ik me op ’t afgesproken uur, gewassen
en gekamd, op het kruispunt, vóór Le Clos Fleuris. Ik wacht en wacht, en wacht tot ruim na het uur waarop we afgesproken hebben. Net wanneer ik er de brui
aan wil geven, trekt ze boven een raam open, wellicht
omdat ze denkt dat ik anders nooit zal weggaan. Uit de hoogte geeft ze me de bons met een onvergetelijk I have
to wash my hair.
[In De Laatste Vuurtorenwachter dateert deze post van 2015. In 2021 redigeer ik hem opnieuw ten behoeve van de FB-groep Bredene Voor & Van Iedereen. In 2022 presenteer ik het stukje ook aan de nieuwe FB-groep Oostende Nostalgie.]
1 opmerking:
Mooie herinneringen...
De Frankrijklaan was vroeger met asse bestrooid en ik denk dat ik nog altijd een paar korrels ervan in mijn knieen zitten heb. Als die vers gestrooid was viel je gegarandeerd erin met je fiets.
Een reactie posten