Een blauwtje lopen in de Zeelaan

DIT IS wat je overvalt wanneer je naar zo'n oude postkaarten kijkt: alles verandert en tegelijk blijft alles ’t zelfde. En voor wie mijn leeftijd heeft: aan elk beeld kleeft een herinnering. Hier schudt de politie je uit de boom, daar ga je met je fiets tegen dek, ginder loop je school, op die plek rook je je eerste sigaret en daar je laatste.

Beklijvend is de herinnering die ik overhoud aan het hoekhuis Le Clos Fleuris. Mijn herinnering hangt vast aan een vensterraam op de bovenste verdieping. Ik ben vijftien. Le Clos Fleuris is een vakantiehuis voor kinderen. En in dat jaar zijn dat Britse tieners. Ik ontmoet hen op de schaatspiste van het Bredense casino↗︎. Het is ook daar dat ik aan de praat geraak met een bijzonder mooi meisje, net als ik vijftien. Het klikt — of ik denk dat het klikt — ik trek mijn stoute schoenen aan en ritsel een afspraakje. Dat vindt ze wel oké, of ik denk dat ze dat wel oké vindt. Een dag later bevind ik me op ’t afgesproken uur, gewassen en gekamd, op het kruispunt, vóór Le Clos Fleuris. Ik wacht en wacht, en wacht tot ruim na het uur waarop we afgesproken hebben. Net wanneer ik er de brui aan wil geven, trekt ze boven een raam open, wellicht omdat ze denkt dat ik anders nooit zal weggaan. Uit de hoogte geeft ze me de bons met een onvergetelijk I have to wash my hair.

Flor Vandekerckhove↗︎

[In De Laatste Vuurtorenwachter dateert deze post van 2015. In 2024 redigeer ik hem opnieuw ten behoeve van de FB-groep Bredene Retro.]