Zeventig

— Dinsdag 12 februari 2019 is een mooie, zonnige dag. Om 11 uur verlaat ik het huis en ga joggen. Mijn vriendin fietst mee om fotografische bewijzen te verzamelen; foto’s die ik naar mijn kleinkinderen stuur met de onderliggende boodschap: misschien valt er van jullie ouwe pépé nog wel iets te leren !

Het parcours loopt via een bosje naar de duinen en vervolgens naar de Spinoladijk. Die loop ik af tot aan de Groenendijk. Terugkeren doe ik langs ‘t laagwaterstrand. Thuis neem ik een douche en wanneer ik daarna mijn laptop opensla verneem ik dat mijn pas gekochte boek al klaarligt in het postpunt om de hoek. Mooier kan een zeventigste verjaardag niet worden, vind ik. —

GISTEREN BEN IK zeventig geworden. Dat ik dát nog mag meemaken, 70! Terwijl ik vruchteloos naar adem zoek om zeventig kaarsjes uit te blazen, zoek ik ook een passend vers dat ik bij deze gelegenheid aan mezelf kan opdragen. Eerst Elsschot en diens gedicht De Klacht van den Oude⇲, dat heb ik verleden jaar gebruikt om mijn soixante-neuf te markeren. Vervolgens Jean Gabin die met zijn doorrookte stem Maintenant Je Sais⇲ zingt, ook daarop heeft deze vuurtoren zijn licht al laten schijnen. Affirmation van Donald Hall⇲ lijkt me ook wel geschikt, ik plaats het gedicht hieronder. Te pessimistisch? Die Donald heeft nochtans recht van spreken, hij is 90 geworden.

Tegenover de negentig van Hall lijkt mijn zeventig niet erg oud, maar ik laat me geen blaasjes wijsmaken, de ouderdom staat hoe dan ook voor de deur. Wanneer het buiten erg stil is kan ik hem al voor die deur horen rochelen, zo dicht staat hij. Niet dat ik het aan mijn hart laat komen — dat zou op deze leeftijd pas gevaarlijk zijn — want kijk hoe ik mijn verjaardag gevierd heb: joggend.

Flor Vandekerckhove⇲

Eerlijkheidshalve dien ik hieraan toe te voegen dat het de laatste keer is dat ik m'n jogging shoes heb aangetrokken.