Surrealisme-light is de zelfgekozen benamingvoor wat ik in mijn poëzie nastreef.Weg van het realisme, maar verre van de pathetiekdie het historische surrealisme kenmerkt.Ik word daarin geholpen door Amerikaanse dichtersdie ik vertaal’t blijft evenwel zoeken naar een eigen weg('t is al vlug te weinig of te veel)maar in Op weg naar Croatan zit ik er wel boenk bovenop,Intussen rijpen alweer andere plannen.Kan mijn vage surrealisme-light ookin een toneelstuk werken?Ik ga er eens met Christine Pire over spreken,mijn lievelingsactrice.
Op weg naar Croatan
Terwijl de avond over het landschap valt drink ik al rijdend hete
Koffie uit de thermos en luister naar de meisjesstem van de GPS
Die me meedeelt waarheen ik rijden moet om een plek te vinden
Waar ik kan verpozen en misschien ook wel een wijl kan slapen
Nu doorkruist die weg een bos dat almaar dikker wordt en smaller
Wordt de weg en hoger het firmament en lager wordt mijn zelf
Vertrouwen als ik me realiseer dat ik al in uren geen verkeer meer
Heb gezien of zelfs maar een mens die liftend langs de weg staat
En dat ik er bijgevolg alleen voor sta en om me ervan te verzekeren
Dat de GPS het niet laat afweten en de machinerie me nog altijd ter
Zijde staat tik ik met mijn knoken op het dashboard en ik schrik me
Een hoedje wanneer het meisje van de GPS me vraagt wat er scheelt
Ik antwoord naar waarheid dat ik niet eens wist dat je met GPS-meisjes
Een gesprek kunt voeren en terwijl ik haar vraag hoe ze heet en waar
Ze woont en hoe oud ze is en of ze getrouwd is en grote borsten heeft
Merk ik dat de pijl op het GPS-scherm doldraaiend alle kanten uitgaat
Echt antwoorden op mijn vragen doet ze niet maar ze zegt wel streng
Dat ze niet ingehuurd werd om in mijn auto de male gaze te bevredigen
En me alleenlijk naar de geplande route hoeft te begeleiden waarna
Ze die laatste zin welhaast een half uur lang almaar blijft herhalen
Me naar de geplande route begeven wil ik ook wel doen ware het niet
Dat er op die smalle weg geen keren aan is en dat er nergens een zijweg
Te ontwaren valt en dat me niets anders rest dan de vlucht voorwaarts
Almaar verder dat bos in almaar dieper en het ongewisse tegemoet
Meer aan mezelf dan aan dat meisje vraag ik waar dit alles me god
Verdomme heen zal leiden en terwijl de wijzer van de GPS als een dol
Geworden kompas rond en rond en rond blijft draaien zegt dat meisje
Opeens en onverwachts verrek u bent op weg naar Croatan
Zodra ik me daarbij heb neergelegd verloopt de reis voorspoedig en
Valt er op de werking van de GPS nauwelijks nog iets aan te merken
Maar merkwaardig is ’t toch wel dat het meisje altijd als een wolf begint
Te huilen telkens een roedel wolven me op die weg de pas afsnijdt
Flor Vandekerckhove
Op weg naar Croatan op youtube
Geen opmerkingen:
Een reactie posten