Annabel Lee is een Amerikaans gedicht van Edgar Allan Poe (1809-1849), meester van de griezel. Het baadt in archaïsch woordgebruik, wat het vertalen zowel gemakkelijk als moeilijk maakt. Gemakkelijk, omdat je dan ook het Nederlands archaïscher kunt houden, wat extra vertaalmogelijkheden biedt; moeilijker omdat zo’n oud gedicht op rijm staat, iets wat je, vind ik, in de vertaling moet behouden. Er bestaat hoe dan ook geen betere manier om het metier te leren en je haalt en passant nog een brok cultuur in huis ook. Je komt hier bijvoorbeeld te weten dat Joan Baez het gedicht zingt. En omdat de internetafstand tussen Baez en Bob Dylan klein is, kom je, na enig surfen, ook te weten dat Bob Dylan het reciteert, wat weer een zee aan nieuwe mogelijkheden openbaart, zoals bijvoorbeeld een duet waarbij de grote Bob Dylan en ik het samen doen. Hoezo, het samen doen? Wel, kijk eens naar het youtubefilmpje dat onderaan dit kader staat. (Flor Vandekerckhove)
Omdat ik in mijn kelder een sm-lockdownfeestje wilde brouwen, ruimde ik daar de boel op. Alzo doende stootte ik op een oude bandopnemer, een magnetophon zoals ze in elektriciteitsmiddens zeggen, met nog tape op. Uit curiositeit stak ik het snoer in het stopcontact en wat hoorde ik? Mijn eigen basement tapes! Kunt ge u dat voorstellen? Bob in ’t Engels en ik in ’t Nederlands.
Who the fuck is Alice Annabel Verlee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten