Iemand roept me toe: ‘Ha Flor, proficiat met je verjaardag hé!’ Ik zwaai en stap verder, mijmerend over de vlakte van de ouderdom die zich voor me uitstrekt en de zee die kabbelt als de eeuwigheid waarin ik straks verdwijn. Normaliter ben ik geen mens die zich met leeftijden bezighoudt, maar deze keer is het anders: 72. Ik heb er al twee gedichten van gemaakt, 't zit me hoog. Het eerste heet De mij resterende taak. De geschreven versie lees je hier, het filmpje staat daar. Het tweede is een provovers, ook dat heb ik al in de blog geplaatst. Omdat februari Maand van het Provovers is, plaats ik het hieronder nog eens, naast een nieuw, een derde verjaardaggedicht, een waarin deze keer droefgeestigheid klinkt. Waardoor we naast elkaar zien staan: links baldadigheid, rechts weemoed. Waardoor ik mijn levensmotto tot op deze hoge leeftijd eer weet aan te doen: ’t is nooit ’t een of ’t ander, ’t is altijd ’t een en ’t ander. (Flor Vandekerckhove)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten