Vabre, oktober 2022 — Het huisje van Pascal Ramade (62) staat iets lager dan ’t onze, op dezelfde bergflank. Daar liggen ook de weiden waarop zijn schapen grazen, daar ligt zijn perceel bos dat hout produceert. Zoals zoveel anderen in Vabre verwarmt hij uitsluitend met hout. Ook Bertrand↗︎, Pascals zoon, gebruikt dat stookhout en dan rest nog ruim voldoende om ons, occasionele bewoners van de Rue du Pénèry, te voorzien. Hij helpt me ook nu weer aan een voorraad.
Pascal kent de berg door & door, hij is er geboren & getogen. Hij levert niet alleen brandhout, hij levert ook verhalen. Hij herinnert zich velden en weiden waar nu bos is; waar nu kastanjes vallen, kweekte men eertijds aardappelen; waar vroeger koeien graasden, woelt het everzwijn vandaag de grond om. De mens verlaat de streek, de natuur eist de plaats weer op.
Het huisje dat ik op de berg betrek, heeft Pascal nooit bewoond geweten, zo lang staat ’t al leeg, maar hij kent wel ’t verhaal van een zoon des huizes die na de Groote Oorlog thuiskomt om met het buurmeisje te trouwen; of misschien komt hij wel weer thuis uit de gevangenis, dat weet Pascal niet zeker.
Voor mijn geestesoog verschijnt het beeld van een ‘poillu’, een ongelikte beer van de ‘classes dangereuses’, voer voor de loopgraven tijdens de Eerste Wereldoorlog. Dat hij die oorlog overleeft, mag een wonder heten. Dat weten we door Paths of Glory (1957), film die toont dat die oorlog ook een strijd tussen ‘ceux d’en haut’ en ‘ceux d’en bas’ is. Die laatsten bemannen de loopgraven, de eersten maken strijdplannen in een verafgelegen kasteel. Regisseur Stanley Kubrick krijgt kritiek om die visie. De Franse overheid probeert de filmdistributeur over te halen om de film niet in Frankrijk uit te brengen. Het zou tot 1975 duren voor de Fransen Paths of Glory te zien krijgen. Een clip↗︎.
 |
Flor in spoken word dient om de gedeclameerde versies van mijn verhalen/gedichten kenbaar te maken. Wie op Facebook zit, klikt hier↗︎.
1 opmerking:
Hihihi mooi portret!
Een reactie posten