Dit bericht geldt als enige kennisgeving

Op de bovenste foto sta ik voor de etalage van een Brugse kleermaker die me aanmaant gepaste kledij te kopen voor de komende revolutie. Op de onderste fotocombi staat links de zanger van Primal Scream die duidelijk al naar die winkel geweest is. Rechts een telg van de Britse koninklijke familie, eveneens klaar voor de revolutie.

Veelvoudig gebruik maakt dat de markering van sommige toetsen ietwat vervaagt. De jongen meldt het de technieker. Die zal het toetsenbord vervangen, ook de batterij en nog wel dingen die 'k niet eens kan benoemen. ’t Valt onder de garantie, meneer. Ik laat de Mac achter. Ze bestellen onderdelen. Ik mag het toestel vrijdag weer ophalen. Hier zit ik nu. Een week zonder Mac. Werkeloos. Ik ben mijn handen afgesneden. En met afgesneden handen kan ik niet schrijven. Heel mijn imaginair imperium verkruimelt in real time: De Laatste Vuurtorenwachter, De Lachende Visch, De Weggeefwinkel, het publiciteitsbureau Reclame Is Onze Enige Kwaliteit, het Filmhuis Fucking North Sea Entertainment, Flor In Spoken Word en ik vergeet er… Alles ligt stil. Niet langer loeien de sirenes, prikklok vergaart stof, iedereen technisch werkloos, huwelijken onder spanning, mannen op 't verkeerde pad, er worden vriendschappen verbroken, lange rijen aan de soepbedeling… En ik? Al wat ik kan doen is lezen, en da’s ook wel eens nodig, hier liggen wel honderd ongelezen boeken. Wanneer lezen mensen al die boeken? Ik vraag het me al heel lang af. Wanneer vinden mensen daar de tijd voor? En nu weet ik het: boeken worden alleenlijk gelezen door mensen die niets te doen hebben. Ik sla Barry Miles’ biografie van Allen Ginsberg dicht, 630 bladzijden achter de kiezen. Had mijn Mac hier gestaan, dan had ik er al drie stukjes over gepost en zat ik in dat lezen niet eens halverwege. Nu lees ik heel dat boek in een ruk uit en post niemendal. Zo is ’t toch ook niet geestig. Ik loop troosteloos door winkelstraten, gebogen hoofd, afgesneden handen diep in de zakken. Sta voor een kleerwinkel die op maat gesneden reclames op de etalage plaatst (hoe weten ze dat ik daar passeer, hoe doen ze dat, weet gij het?) Ik koop zo'n rood kostuum uit de etalage, zodat ik er klaar voor ben. Dat mijn Mac maar gauw weer thuis is. Vrijdag dus. 

Flor Vandekerckhove↗︎