 |
Straatbeeld van fotograaf thomas8047↗︎. (Zurich, Zwitserland). Vrij van copyright onder CC0↗︎. |
Kees van Kooten en ik hebben iets met elkaar gemeen, we zijn beiden fan van de Amerikaanse dichter Billy Collins↗︎. Van mij weet je dat doordat ik enkele gedichten van die Collins vertaald heb: I Go Back To The House For A book↗︎, The Invention Of The Saxophone↗︎ en Memento Mori↗︎. Dat Kees van Kooten fan is, weet ik doordat er een boek is, waarin hij 25 Collinsgedichten vertaalt en becommentarieert. (*) Alleen al met die commentaren maakt Van Kooten me gelukkig, bijvoorbeeld wanneer hij daarin Simon Carmiggelt aanhaalt die een gedicht afsluit met:
Maar op zijn sterfbed heeft hij nog gezeid:"Ik was een beest, Lien. Maar ik had geen tijd."
Zo’n parel stip ik aan. Vervolgens doe ik daar meestal niets mee, maar deze keer wel. Wanneer Collins zoveel bladzijden verder, in Nachtbrief aan de lezer een zevende strofe afsluit met:
en er was nog iets wat ik u wilde zeggen
vind ik het spijtig dat de dichter er na die zin mee doorgaat, vijf strofen lang zelfs, daar waar ik dat een prachtig slot vind zijn. Ik blader nog eens terug en stoot weer op Carmiggelt. Ik denk: als ik die twee nu eens koppel, Carmiggelt en Collins, er een snuifje van mezelf aan toevoeg en ons gedrieën op één lijn breng, wordt dat dan geen prachtige oneliner, zeer geschikt om onder bovenstaande prachtfoto te plaatsen, een oneliner van 17 lettergrepen, zoals ’t hoort, die luidt:
en er was nog iets wat ik je wilde zeggen maar er was geen tijd
(*) Kees van Kooten. Zo wordt u gelukkig. Kees van Kooten en de poëzie van Billy Collins. 157 pp. Uitg. De Harmonie. 2010.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten