 |
links en rechts demonstreer ik een gebutste zwanenhalslamp, waarvan Billy Collins zegt: Hoewel ik wel grotere gruwelen kan bedenken / dan het beeld van zijn waggelen over het kerkhof / als een oude knecht, zijn staartsnoer achter zich aan slepend, / terwijl de kleine kring van rouwenden voor hem wijkt. In ’t midden staan Billy Collins en ik alleen maar schijnaar op hetzelfde podium. Doordat de achtergrond twee keer zwart is kan ik ons ongestraft naast elkaar plaatsen, als waren we samen bezig. |
Wat was dat een geweldige tijd om in te leven, ja zelfs om dood te zijn.
(Billy Collins in Nostalgia)
Memento mori is ook de naam van een reeks waarin ik nadenk over datgene wat ons allen hoogstpersoonlijk te wachten staat: het overlijden. Inmiddels zijn er in De Laatste al tien zo'n stukjes verschenen, als memento mori staan ze verenigd in de alfabetische lijst ter rechterkant van deze post. Daar voeg ik nu Memento Mori van Billy Collins aan toe. De vertaling is van Kees van Kooten. (Flor Vandekerckhove↗︎)
Gedenk te sterven
Ik heb geen schedel op mijn schrijftafel nodig
en hoef mijn voet niet op een Romeinse ruïne te planten
of een medaillon te dragen met een splinter van een heiligenbotje.
Het is voldoende te bedenken dat elk gebruiksvoorwerp
in dit zonnige kamertje mij gaat overleven —
tapijt, radio, boekenstander en schommelstoel.
Niet een van deze voorwerpen zal mijn begrafenis bijwonen,
zelf niet de gebutste zwanenhalslamp
met zijn onvermoeibaar koesterende schijnsel.
Hoewel ik wel grotere gruwelen kan bedenken
dan het beeld van zijn waggelen over het kerkhof
als een oude knecht, zijn staartsnoer achter zich aan slepend,
terwijl de kleine kring van rouwenden voor hem wijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten