Minor writer herdenkt de grote Frank Zappa

Frank Zappa, The Mothers of Invention en ik (beneden links).

OP 4 DECEMBER is het dertig jaar geleden dat Frank Zappa↗︎ overleed. Hij werd amper 52, wat van mij niet gezegd zal worden. Ik heb wel 1 en ander liggen om de grote Zappa gepast te herdenken. Ten eerste is er een provovers⇲ waarin ik de weg volg die Woody Guthrie beschrijft in zijn nagelaten gedicht Walt Whitman’s Niece, met dat verschil dat die weg bij mij naar Zappa’s Dangerous Kitchen leidt. In 2021 maakte ik daar een video van. Ge hoort me het verhaal declameren, met op de achtergrond Billy Bragg en de Amerikaanse band Wilco; zij maakten in 1998 van Guthries tekst een gelijknamige song. Op het einde van m’n verhaal hoort ge ook onverwachts de intro van Zappa’s Dangerous Kitchen. Mijn verhaal brengt bijgevolg samen: Woody Guthrie, Billy Bragg, Wilco, Frank Zappa, het nichtje van Walt Whitman en — die had zelfs ik niet zien aankomen —  de dochter van Soeur Sourire. En dat alles in exact 100 woorden. Ik denk wel dat het Frank had kunnen plezieren. Of het ook u pleziert is onzeker, ge moet er eerst nog willen naar luisteren: doe dat hier⇲.
Mijn tweede Zappa-stukje is ouder. Het betreft een interview dat ik in Amsterdam ging afnemen van Frank Zappa’s hologram. [Andere hologrammen die ik daar interviewde heetten Roy Orbinson, vader André Hazes en Maria Callas.]  Het staat in mijn boekje Honderd titelloze eenparagraafverhalen, waaruit ik het nu ter ere van de dertig jaar geleden overleden Frank Zappa weer ophaal.

ZAPPA'S HOLOGRAM ZIT in de keuken, omgeven door ronduit gevaarlijke dingen. Om tot bij het vlees te geraken hebben katten — ratten? — zich een weg doorheen het inpakpapier geknaagd en de vloer is bedekt met, ja, met wat eigenlijk. Wanneer ik aan de beurt ben, zegt Zappa: ‘Tast toe, maar je doet er goed aan om eerst aan de melk te ruiken.’ Met de hiel van zijn laars stampt hij een kakkerlak dood. Hij merkt mijn afgrijzen op en zegt: ‘Ja, jongen, het is niet altijd een pretje voor een hologram om ’s avonds thuis te komen. Je moet voortdurend oppassen waar je stapt, je mag nergens tegenaan leunen, het kan in je kleren kruipen, het kan je naar de slaapkamer volgen. Terwijl je slaapt kruipt het bij je in bed en van daar op je gezicht, waar het je huid aantast. Je zou er godverdomme blind van kunnen worden, wat zeg ik: je kunt ervan sterven!’ (Het interview werd nooit gepubliceerd.)

Flor Vandekerckhove⇲

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 
Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.