 |
0p 11 november 2010 overleed Guido Walters (° Gent, 25 januari 1947). Tijdens de begrafenisplechtigheid sprak ik onderstaande woorden uit. Dertien jaar later wil ik ze hier herhalen, Guido Walters is niet vergeten. (Foto Katrien Vervaele†) |
Guido Walters was een journalist. In 1971 begon hij zijn journalistieke carrière in Oostende als correspondent voor Het Nieuwsblad. Hij zou zijn loopbaan afronden bij dezelfde krant, als eindredacteur van de sportbladzijden. Al die tijd bleef hij ook met regionale berichtgeving in de weer. Speciale aandacht besteedde hij aan de visserij waarover hij gaandeweg een immense knowhow wist op te bouwen en waarover hij in diverse media berichtte.
Toen we in 1988 de publicatie van Het Visserijblad (HVB)⇲ in handen namen, bood hij ons meteen zijn medewerking aan. Onmiddellijk werd hij een van de steunpilaren. Hij bleef dat volhouden tot enkele maanden voor zijn overlijden.
Guido Walters was een rasreporter. Afstand, kosten en tijd vormden nauwelijks een belemmering om over de visserij te rapporteren. In elk van de vissershavens had hij een voet in huis en zijn lijst van informanten mag zonder meer indrukwekkend genoemd worden. Voor HVB ondernam hij verschillende reizen, veelal naar Nederland, maar ook naar Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, zelfs IJsland.
Al zijn stukken getuigden van no-nonsens. Zijn bijdragen waren pareltjes van vakmanschap. Hij loste journalistieke vragen op: wie, wat, waar, wanneer? Hij controleerde feiten en cijfers: check en dubbelcheck. Hij controleerde beweringen en had respect voor woord en wederwoord.
Zijn inzet was mateloos. Maand na maand leverde hij het gros van de artikels en foto’s die in het blad verschenen. Hij is die inzet al die jaren blijven volhouden, ook nadat de ziekte al toegeslagen had.
Guido was niet echt een teamspeler. Hij had niet graag dat iemand ‘zijn’ terrein betrad en als dat toch gebeurde kon hij daar erg pissig over doen. Dat ook anderen een plaats in het blad moesten krijgen, daar had hij geen oren naar. Zelfs wanneer het al volgestouwd was, bleef hij stukken aanleveren. Liefst vlak voor de deadline, toen het blad al opgemaakt was. Talloze keren hebben we in extremis de lay out moeten veranderen omdat Guido nog met een stuk aankwam dat weer razend interessant was.
Walters was een conservatief. Andere fotografen waren al lang met digitale camera’s in de weer toen Guido nog zijn eigen analoge zwart-witfoto’s ontwikkelde. Het internet was al gemeengoed toen hij z’n foto’s nog persoonlijk naar de redactie bracht. Hij begreep niet dat andere journalisten zo gauw in al die vernieuwingen meegingen, omdat ze, zei hij, daarmee hun eigen beroep ondermijnden. Hij mocht gelijk hebben, tegen te houden was het natuurlijk niet. Ook Walters maakte uiteindelijk de sprong naar het digitale tijdperk.
Guido waakte angstvallig over zijn privacy en emotionele ontboezemingen waren aan hem niet besteed. Over zijn zorgen, twijfels, hoop… wist je niets. Zelfs een eenvoudige vraag naar zijn leeftijd beantwoordde hij met: ‘Dat doet er toch niet toe.’ Dat was voor mij zelfs aanleiding om in 1993 een absurdistisch stripverhaal in HVB te publiceren met als titel: ‘Het geheim van Geewee’⇲ (waarbij Geewee stond voor de initialen gw waarmee hij zijn stukken in HVB altijd ondertekende, en het geheim dat van zijn leeftijd was).
Ook in mijn roman De poldergeesten van Bredene⇲ werd een personage naar Guido Walters geboetseerd. Over zijn alter ego in dat boek schrijf ik: ‘Gust Wouters raaskalt niet. Hij constateert. Hij publiceert cijfers, statistieken en feiten. Zonder commentaar.’
Zo ging het inderdaad met Guido. De commentaar liet hij aan mij over. Dat ik daarbij een maatschappelijke visie ventileerde die hij wellicht niet deelde, deerde hem niet. ‘Elk zijn taak’, zei hij, ‘als het maar stevig onderbouwd is.’ Onderbouwd was het inderdaad, veelal dank zij Guido.
De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis.
Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten