Een vrolijke atheïst in Lagrasse

Links — 16 maart, Tania komt aan in Lagrasse⇲, ze heeft de Mont d’Alaric⇲ bezworen. Rechts — 17 maart, de wandelaarster is alweer op weg, nu naar Lieu-dit Hautes Jonquières in Mayronnes⇲. In afwachting dat ik haar daar ga opwachten, neem ik in Lagrasse nog een selfie.

17 maart —IN EEN ZONOVERGOTEN Lagrasse⇲ wijd ik me ook heden weer aan de taak van De Laatste Vuurtorenwachter: het belichten van de ⇱verdwijnende wereld van een soixantehuitard⇲. Zijn er in ’t Vlaamse schrijversgild nog die zoiets doen? Ik zou ’t niet weten, ik lees zelden Vlaamse schrijvers. Ik ben wel eens aan een boek van Kristien Hemmerechts begonnen, maar daar hield ik ook gauw mee op. Nu verneem ik in Van ver gekomen (°) dat ze weer naar de mis gaat. Wat een seut! En hoe doorzichtig. Ze verwierp de God van haar kindertijd toen het mode was om dat te doen, ze keert ernaar terug nu het mode wordt om dat te doen — ja mode, ge moet Nick Cave eens bezig horen, eerst VROEGER⇲ en daarna NU⇲, ik bedoel… ’t Was ook te voorspellen: wie de Grote Baas verwerpt, maar de kleine baasjes van kerk, staat & kapitaal ongemoeid laat, gaat vroeg of laat weer onder de paraplu van de Grote Baas schuilen. Ah Kristien, oud worden we allemaal, en ’t is waar, ’t zijn duistere tijden, maar zelf blijf ik vrolijk atheïst tot in de kist.

Flor Vandekerckhove⇲

Terwijl ze van de Mont d’Alaric neerdaalt, fotografeert Tania Lagrasse⇲. De rode pijl toont waar ik met de auto sta.

(°) Kristien Hemmerechts. Van ver gekomen. 192 pp. Uitg. De Geus. 2024.