Een stalagmiet met genezende krachten

Op het pleintje van Urdoz, gehucht van Baïgorry, staan enkele huizen. Er is een woonst die Chateau genoemd wordt en als ik me een kwart draai zie ik het kerkje van deze mini-gemeenschap.

Donderdag, 9 oktober — Rond het pleintje, met kerk en kasteel, staan enkele woningen. Hoeveel mensen wonen er in Urdoz? ik schat vijftig. Ik twijfel er trouwens aan of ze allen tegelijk in ’t kerkje kunnen. De kasteelheer en zijn gade wonen wel degelijk ter plekke, ik zie hen in ’t deurgat van hun chateau staan, twee oude besjes, vriendelijke mensen trouwens. 

Tania trekt vandaag van Bidarray naar hier en moet daarvoor de pic d’ Éparla (meer dan 1000 meter hoog) trotseren, waarna ze ook nog de col d’Harrieta passeert. Ik heb al dat gebergte vanaf d’r vertrek in Bidarray eens goed staan bekijken en ik kan je verzekeren dat ’t geen kattenpis is, mij overviel toen zelfs een milde vorm van compassie.
Ik kan me wel voorstellen dat zo’n indrukwekkend gebergte vreemde verhalen in zich bergt. Ik vraag ernaar bij de kasteelheer die me over een herderin vertelt die op de Harrietta verdwaald raakte. Later werd alleen haar hoofd weergevonden. Sindsdien werd de streek geplaagd door nachtelijke stemmen: Wacht! Wacht! (maar dan in ’t Baskisch.) Dat gekrijs ging door tot een grot op de Harrieta plotsklaps oplichtte. Omwonenden trokken erheen en ontdekten alzo het beeld van de ‘harpeko saindua’, 'heilige stalagmiet' of “zwetende heilige’. Daarna werden er geen stemmen meer gehoord. Als dat geen teken is!

De stalagmiet beschikt dan ook over genezende krachten. Het ‘zweet’ is bijzonder effectief bij eczeem en oogaandoeningen. Sommigen laten ter plekke kleren achter, zodat de ziekte het slachtoffer via het weggegooide kledingstuk kan verlaten.
’t Is au fond niets anders dan de kapellen te onzent waar Maria's, Godelieves en vele anderen voor genezing zorgen, maar hier leer ik voor ’t eerst een animistische variant kennen – animisme: het toekennen van een ziel aan natuurobjecten — die tot vandaag in Frankrijk gepraktiseerd wordt. De kasteelheer is stelling: ‘Ook nu nog.’
Flor Vandekerckhove

(Foto: in Frankrijk speur ik op een plakkaat naar iets om over te schrijven.) Voor Tania is het een wandelreis in Frankrijk. Ik ben haar roadie, zet haar telkens af op de plek waar ze vertrekt en wacht haar vervolgens op waar d’r wandeling verondersteld wordt te eindigen. Op die mij onbekende plek bekijk ik de dingen, tot mijn oog aan een onderwerp blijft hangen dat in het kraam van mijn poëtica past: marginaal en toch lezenswaard voor internetlezers die scrollend, swipend en surfend mijn blog passeren. Daarom ook door mij bewust kort gehouden en geschreven in een stijl die Hilary Mantel hier als een perfect gezeemd raam omschrijft. Ik verzamel alzo elf stukjes, waardoor de reeks in zijn geheel een kroniek van de reis wordt. Dit is het derde deel. Het eerste heet Zoals de kudde van de berg eet…, het tweede: Verliefd worden op….