Laat dit m’n nieuwjaarscadeau zijn, een geschenkje voor mijn lezerscorps, klein maar fijn. Een extreem kort verhaal dat aan de strenge 100-woorden regel voldoet, een drabble; bovendien gepresenteerd volgens de regels van het provovers, wat er ei zo na een gedicht van maakt. Waarin ik u meeneem naar de nacht tussen oud & nieuw, nacht waarop ik me aan zedeloosheid te buiten ga en alzo op de smalle grens tussen realiteit en surrealisme beland, pardoes in het door mij zo nagestreefde surrealisme-light. Overigens zal het de zedenmeester — ja, sinds kort telt mijn lezerscorps een zedenmeester — plezieren dat boontje in het verhaal om zijn loontje komt, dat het bijgevolg stichtend is. Wie na lezing onderstaand filmpje bekijkt, zal bijzonder verheugd zijn over de ongepaste beelden die zich voor het blote oog ontvouwen. (Flor Vandekerckhove)
avondklokvannacht keerde ik
de avondklok negerend
licht aangeschoten
van een lockdownfeestje weer
toen mijn blik gevangen werd door een helverlicht raam
waarachter ik een naakte vrouw ontwaarde
die als de leliën des velds onbezorgd om kleding was
en niet gesloten of beschaamd
ik hield de pas in
en bleef in een portiek staan kijken
mij schuldig voelen deed ik niet
want ik was zoals gezegd
licht aangeschoten
evenmin was ik bezorgd om de gevolgen
want elke nacht had al genoeg aan zijn eigen kwaad
pas toen merkte ik het coronamonster op
dat zich al eer in het portiek had opgesteld
avondklok op youtube
Youtube geeft het beeld hier niet weer omdat men daar vreemd genoeg
van mening is dat de jeugd ertegen beschermd moet worden !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten