Over Marcel Seynaeve en Tuur Decabooter

— Marcel Seynaeve, vierde van rechts. Tuur Decabooter, derde van links. —

Op 26 mei 2012 overlijdt oud-wielrenner Tuur Decabooter. Het bericht werkt als een teletijdmachine die me een halve eeuw terug in de tijd smijt. Als ik uit die machine stap staat mijn vader achter me en ik sta op het dranghekken toe te kijken wie de sprint zal winnen. 

Mijn held was Marcel Seynaeve, beroepsrenner uit Bredene, die bij Groene Leeuw reed, de ploeg van Albert De Kimpe. Daar reed ook Tuur Decabooter bij. Marcel was niet zo’n supergroot wielrenner. Hij werd vooral gewaardeerd als het hulpje van kopman Frans De Mulder. Die Frans was een ronderenner en zo kwam het dat ook Marcel deelnam aan enkele grote rondes, Spanje, Frankrijk.

Ik herinner me een deelname van Marcel aan de Ronde van Frankrijk. Die was roemloos. Al bij de eerste bergetappe keerde Marcel weer naar huis. Ik zeg het onder voorbehoud, en dat geldt ook voor alles wat volgt, want ik spreek over lang vervlogen dagen. Het dichtste bij de roem kwam Seynaeve toen hij in 1961 de vierde rit in de Ronde van Spanje won en daarmee even het puntenklassement mocht aanvoeren. Ik herinner me dat ik als twaalfjarige dagelijks de resultaten uit de krant sneed om de evolutie van mijn held te volgen. Enkele dagen later gaf ik het op, want onze Marcel was al gauw weer weggezakt naar de onbetekenende plaats waar waterdragers thuishoren.

Mijn maat Ivan Steen, later Ivan Gaze genoemd omdat hij om den brode gasflessen aan de man bracht, was kind aan huis bij de schoonfamilie van Marcel. Die baatte in onze wijk een kruidenierszaak uit, 't Ankertje. Via Ivan kreeg ik een petje van Groene Leeuw, geel en groen, waardoor ik mij als fan kon manifesteren. Ivan was ook een belangrijke informatiebron. Van hem vernam ik dat Marcel uit de kop van dat klassement verdwenen was doordat ploegleider De Kimpe per se wilde dat Decabooter die trui mee naar huis zou nemen. Van Ivan kwam ik nog meer te weten. Bijvoorbeeld dat er bij Groene Leeuw twee informele kampen waren. Het ene rond Tuur, het andere rond Frans De Mulder. Ik vond toen dat dit veel verklaarde, al zou ik vandaag niet meer weten wat.

Wat herinner ik me verder nog over Tuur Decabooter? Ik vertoef op de Visserskaai waar de koers eindigt. Ro-da-nia. Ik ben elf. Mijn vader heeft me meegenomen. Ro-da-nia. Hij staat achter me en ik sta op het dranghekken. Ro-da-nia. Een sprintende Decabooter. Een geweldenaar is het, met een gigantisch bovenlijf en met nog indrukwekkender benen; een stier die de eindmeet aanvalt. El toro wint!

Flor Vandekerckhove

Meer over Marcel Seynaeve en diens palmares vind je hier.