Heremiet

’s Avonds, wanneer ik me in de armen van mijn geliefde vlei, vraagt ze me al eens of ik die dag iemand gesproken heb. Het is een vraag waar ik dan een wijle over nadenk. Is de koerier gepasseerd? Ben ik zelf om boodschappen gereden? Heeft de buurman iets over het weer gezegd? Neen, antwoord ik vervolgens naar waarheid, neen, ik heb met niemand gesproken. Daarna moet ik weer een wijle peinzen, want ja, ik vind dat zelf wel eigenaardig, zo’n mens ais ik. Ik heb daar toch vragen bij, zoals deze: heb ik daar dan geen nood aan? Mis ik dat niet? Eigenlijk niet, neen, en ik heb Sartre aan mijn kant, waar die zegt: als je je eenzaam voelt als je alleen bent, bevind je je in slecht gezelschap.

Ik woon alleen en verlaat mijn huis alleen wanneer dat echt nodig is. Om te joggen bijvoorbeeld, of wanneer ik iemand moet omleggen, of omdat ik ergens een verhaal moet voorlezen. Na afloop keer ik onmiddellijk weer naar huis. Na het joggen en na het mollen van een mens is dat evident, dan sta ik helemaal in schuim & zweet. Na een optreden is dat al minder evident, daar hangen sociale verplichtingen aan vast. Die ontvlied ik, ik ben erom bekend. Men zegt me dat ik een soort Houdini ben, een ontsnappingskunstenaar.

Een keer heb ik present getekend op de Boekenbeurs van Antwerpen. Een lezer — een lezeres nog wel! — heeft me daar een boek laten signeren. Ze zei: ‘Ooo, maar u bestaat ook echt!’ Waarna ik de signeertafel verlaten heb om de trein naar huis te nemen. Nu word ik voor die beurs niet meer gevraagd. De Laatste Vuurtorenwachter is mijn orgaan, het internet mijn medium, De Lachende Visch mijn uitgever, de Weggeefwinkel mijn distributeur, u bent mijn lezer. Via het wereldwijde web dringen mijn verhalen als vanzelf door tot in de diepste poriën van het Dietse volk, echt overal.

Ik ga bij niemand op bezoek en ik ga naar geen enkel evenement, ik ben een heremiet. Heb ik dan geen vrienden? Eigenlijk niet, neen, en als ik die al zou hebben, zoek ik hen niet op. Ben ik een misantroop? Geenszins. Ik hou van de mensheid in het algemeen en van mensen in ’t bijzonder. Alleen vind ik dat geen reden om ernaar op zoek te gaan. Behalve als ik iemand koud moet maken natuurlijk.

Blaise Pascal zegt dat alle ellende op de wereld veroorzaakt wordt doordat mensen niet gewoon thuis kunnen blijven. Mij zal hij het niet kunnen aanwrijven.

Flor Vandekerckhove