Herinneringen aan Ingrid Stasse

— Van links nr rechts: Marc Van Montagu (thans baron), Ingrid Stasse (†),  Flor Vandekerckhove (thans De Laatste Vuurtorenwachter) en  Els Huygelen (thans docente). —

IK LEERDE INGRID Stasse kennen via mijn toenmalige vriendin. Samen hadden ze een lang feministisch parcours afgelegd en ze waren onderweg bevriend geraakt. Ingrid kwam veel bij ons thuis, zoveel zelfs dat de kinderen het over tante Ingrid hadden.

Ingrid Stasse deed iets pedagogisch in de superstructuren van het onderwijs. Ze was een intellectuele linkse bourgeoise, een vrouw van de wereld. Zou ik haar een loftsocialiste↗︎ mogen noemen? Bestond dat woord toen al? Tegelijkertijd was ze niet te beroerd om in Het Visserijblad, dat ik in 1988 begon te redigeren, een kookrubriek voor haar rekening te nemen. Je moet het maar doen, vind ik, als intellectuele feministe, uit vrije wil een kookrubriek beginnen schrijven in een al bij al banaal blad.

Ingrid participeerde aan het mondaine uitgangsleven. Ze had daar een merkwaardige kennissenkring aan overgehouden. ’t Is niet dat ik er ooit iets van gelezen heb, maar die kring baadde, vond ik, in de sfeer die Françoise Sagan uitwasemde.

In haar appartement in Wemmel heb ik eens aan een feestje deelgenomen. Ik heb er bovenstaande foto aan overgehouden. Wat een merkwaardige verzameling mensen! Grote madammen van het feminisme tekenden daar present, maar er was ook een blonde stoot waarvan gezegd werd dat ze met een hells angel samenleefde, een one percenter, een mens die alleenlijk met haar wilde vrijen als ze haar laarzen aanhield. (Hijzelf was helaas niet op de fuif aanwezig.) Er was een dentiste die er thuis wilde dieren op nahield, die ze naar verluidt soms in haar living los liet lopen. Er waren jongens in wie ik het soort herkende dat op de kosten van oudere dames leeft. Ik heb er voor het eerst een psychiater gezien, ze geleek een beetje op de oude Simone Signoret en ook op de oude Jean-Paul Sartre. Professor Jacky Naegels was er, een communist die in het parlement had kunnen zetelen, waarin hij onverwachts verkozen was, maar daar feestelijk voor bedankte. De ex-echtgenoot van Ingrid was er, een Hegelspecialist. Ik werd een beetje verliefd op zijn nieuwe echtgenote, maar wist die situatie dialectisch te overstijgen, en dus op te heffen, door samen met een aldaar ook aanwezige kabinetschef(!) luidkeels Just a Gigolo van Louis Prima aan te heffen: ‘When the end comes, I know / Life goes on without me.’

Ingrid Stasse is lang geleden overleden. Ik moet daar in Het Visserijblad iets over geschreven hebben. Ik zoek me te pletter, maar dat bericht vind ik niet, waardoor ik niet meteen kan zeggen wanneer dat gebeurd is. Ze was met kanker in het ziekenhuis opgenomen, moest daar geopereerd worden en heeft het niet gehaald. Die opname typeert haar wel: kort voor haar operatie is ze daar 's avonds nog stiekem weggeslopen om in de stad een filmpje mee te pikken.

Flor Vandekerckhove↗︎

P.S.: Merel De Smet meldt me dat Ingrid in 1990 overleden is.