 |
De toenmalige jeugd van Bredene Duinen op de trappen van de Casino. Van voor naar achter: Camiel Vandekerckhove, zijn broer Marcel die later mijn vader zou worden, José Boncquet die tijdens een bombardement om het leven komt, Elza Devriendt, Joseph De Craecker, Simone Vyncke, Alice Vandekerckhove met op haar arm haar jongste zus Erna, Helene Devriendt en ten slotte Jef Brys. |
IN BREDENE, langs de noordzijde van de Driftweg, tussen die weg en de Koninklijke Baan, staat tot het einde van de XXste eeuw een merkwaardige constructie die wij, Bredenaars, de Casino noemen. Het bouwwerk dateert van 1939 en is typisch voor de bootstijl van de Nieuwe zakelijkheid. Met enige
verbeelding kun je er een schip in zien, afgeronde boeg en achtersteven. Een casino-hoktent
is het nooit geweest, wel een verbruikszaal met podium, met in openlucht een rolschaatspiste en tennisvelden. Vanaf een terras bovenop het
gebouw kun je over de rolschaatspiste uitkijken.
Zelf heb ik
het nooit in zijn oorspronkelijke staat gezien. De grote, vierzijdige
strooien koepel is dan al
verwijderd. Evenmin herinner ik me tennisvelden. Wel heb ik periodes mogen meemaken waarin de uitbating voorspoedig verloopt.
De rolschaatspiste wordt in mijn kindertijd druk gebruikt. Je kunt ter plekke rolschaatsen huren
die in de kelders van het gebouw in ruime mate voorradig zijn. Ik herinner
me ook periodes waarin het gebouw staat te verkommeren en de piste er, — uiteindelijk zelfs met prikkeldraad overspannen — verwaarloosd bijligt. Het afgesloten
bouwwerk trekt dan puistige tieners aan die er dingen doen die vandaag door
hangjongeren gedaan worden.
Wat ooit ‘modern’ en ‘chic’ was, krijgt daarna een ouderwets imago. Neringdoeners
die het tot leven willen brengen, geven er keer op keer de
brui aan. Naamsveranderingen mogen niet baten:
Palm Beach, Bredene Palace, Duinhof… het blijft een muf
riekend restant van het interbellum.
Tijdens de
overgang van de jaren vijftig naar de sixties kent het nog een opflakkering.
In 1958 opent charmezanger Henk De
Bruin (°1918-†1996) er zijn Casino-Duinhof waar hij met een eigen showorkest op
de planken staat.
Ik herinner
me dat de televisie zo’n optreden uitzendt. Omdat wij, straatlopers, tijdens de
repetities, met onze neus tegen de ruiten staan te joelen, besluit men
wijselijk ons binnen te laten, waar we achter de camera’s een plekje op de
grond krijgen. Voor het eerst zijn we getuige van een
televisieopname. Vóór de camera’s zien we Henk De Bruin de zaal
binnenschrijden, gasten groeten, handje hier, handje daar. Die gasten
zitten daar al van ’s middags in avondkledij cocktails te nippen. Tegelijk zingt Henk een lied, waarbij hij van tafel naar
tafel schrijdt om er in avondjurk gestoken dames te charmeren. ’s Avonds is hetzelfde nog eens op de TV te zien: De Bruin schrijdt binnen, doet alsof hij die mensen daar voor
het eerst ziet en zingt een lied.
Vandaag is er op
die plek niets meer wat aan dat gebouw herinnert. Daar is nu een park met lage begroeiing. Ernaast, waar
in die tijd het verkeerspark Leburton ligt (oefencircuit om kinderen de
verkeersregels aan te leren) is nu een speeltuintje. Daar
schuin tegenover rest evenmin iets van de cinema Fiesta of van dancing l’Espérance waarvan ik me herinner dat de uitbater al eens de
micro ter hand nam om zijn stem toe te voegen aan deze die uit de
jukebox schalde. Tempus fugit. Al die constructies zijn verdwenen. Henk De Bruin kon je nog wel eens horen in De tijd van toen, radioprogramma waarmee conferencier Jan Theys⇲ de verveling van de zondagmiddag probeerde te doorbreken, veelal met het omgekeerde effect.
[Deze post dateert van 2012. In 2024 redigeer ik hem opnieuw, ten bate van de FB-groep Bredene Retro.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten