Het voortschrijden der tijden, maar dan in Vabre

’t Is lang geleden dat er beweging in de blog gezeten heeft. Dat komt doordat ik twee weken in m’n vakantiehuisje in Vabre heb doorgebracht. In dat dorp is er wel internet beschikbaar, maar je moet er de berg voor afdalen en je naar de bib begeven, tijdens de schaarse uren dat de vrijwilligers van de association die voor geopend verklaren. Soms doe ik dat ook wel, maar deze keer heb ik het vertikt. Wat niet betekent dat er niets te vertellen valt.

Toulze (86) is overleden.’t Is niet dat ik dacht dat hij het eeuwige leven had, maar toch. 
Katholieken en protestanten hebben in dit dorp gescheiden begraafplaatsen. Waar ligt Toulze? En waar komen overleden atheïsten in deze tweespalt terecht? Een schier onverstaanbare autochtoon zet ons op weg naar het katholieke kerkhof. Veel fikfak op Toulzes graf en een plaket waaruit blijkt dat hij een combattant en Angérie, Maroc et Tunisie geweest is.

Toulzes overlijden confronteert me met het voortschrijden der tijden en op een zachtere manier doet ook de pensionering van Christine dat. Weer schrik ik, weer vervalt een zekerheid. De épicerie heet nu Le panier d’ Hélène. Even sober, maar opgefrist, wat hoopgevend is, net als de verhuizing van de krantenwinkel naar de overkant van de straat hoopgevend is, ook daar in een opgefrist interieur.

Ik heb de tijd gekend dat het dorp een bakker had, daarna ik heb ik het meegemaakt dat een jong koppel de bakkerij vruchteloos overnam en verleden jaar zag ik een ander koppel dat daar een lokaal bier begon te brouwen, dat vreemd genoeg Saison belge en Noire belge heette. Ook dat is alweer voorbij. Ik lees de mare: ‘Merci pour cette année, du soutient, des découvertes, des bas et des hauts, merci pour cette aventure.’ De uitbater van de krantenwinkel zegt me dat er achter deze mooie woorden een echtscheiding schuilt.

De dorpsklok slaat zeven, de zon verdwijnt achter de berg die, indrukwekkend als altijd, voor ons ligt. Ik plaats een punt achter dit stukje over veranderingen in een dorp waar alleen maar schijnbaar niets verandert. We halen de kussens binnen en gooien een extra houtblok op het vuur. De nacht omarmt het dorp, de uil maakt zich kenbaar.

Flor Vandekerckhove