Mij doet het denken aan wijlen Chris Stuyts⇲, oud-schoolmakker uit Bredene. In Gevaert Fotoclub Bredene⇲ herinnert Pierre de Maeyer zich diens trieste einde: 'Chris Stuyts was een ervaren zeiler. Hij is voor de Engelse kust, in stormweer, overboord geslagen, terwijl iedereen onderdeks zat. Niemand heeft het zien gebeuren. Plots was hij weg. Zijn echtgenote is hem dan na anderhalf jaar of meer gaan identificeren in Engeland. Was hij het of niet? Maar hij was nu officieel overleden, niet langer vermist. Zo kwam er een einde aan haar financiële moeilijke periode, de verzekeringspremie werd uitbetaald.’
Aangespoelde lichaamsdelen zijn vaste kost in de verhalen van wie aan zee woont. Ik herinner me zo’n verhaal uit mijn kindertijd. Een kennis was bij ’t garnaalkruien⇲ in zee verdwenen. Vele weken later spoelde een laars aan, met daarin ook het been… dat door de weduwe herkend werd als zijnde dat van haar vermiste echtgenoot. Mij inspireerde het zestig jaar later tot Twee versies⇲, een handpalmverhaal.
Flor Vandekerckhove⇲
Geen opmerkingen:
Een reactie posten