Jo Clauwaert (°Gent, 1956) is graficus en fotograaf. Bovenal is hij een kunstenaar die het engagement niet schuwt. We passeren elkaar wanneer hij in Brussel fotograaf is voor een links blaadje↗︎ en ik van een nog linkser blaadje de drukker ben. Later kost het me geen moeite om hem voor Het Visserijblad↗︎ te winnen, meer zelfs, hij wordt er de bezieler van.
Jo Clauwaert is een internationalist en hij draagt daar de vruchten van. Zijn naam staat op ’t internet onder een portretfoto van Trevor Griffiths↗︎, coscenarist van de film Reds; in Frankrijk kent hij Pierre Velghe van Voodoo Wild↗︎; zowel hier als in Engeland werkt hij samen met Brendan Croker↗︎ en in Amerika staat zijn beeldend werk naast dat van Jon Langford↗︎.
Die Langford is net als Clauwaert een internationalist, lees ik in Loser on a roll↗︎. Samen met bevriende muzikanten zet Langford zich vaak in voor de goede zaak, zoals hij dat destijds deed voor de Britse mijnwerkers in hun roemruchte conflict met Thatcher. Dat engagement valt te begrijpen: Jons grootvader was mijnwerker in Wales. De band met de koolmijnen levert nu ook Freakons op — zowel naam van de groep (samenvoeging van de groepen Mekons + Freakwater = FREAKONS) als van de plaat — waarop 24 mijnwerkersliederen staan, originele zowel als covers.
In de beste tradities van het internationalisme verbindt de plaat de kolenwinning van Engelse Midlands met die van de Welshe valleien en de Amerikaanse Appalachia; songs van beide kanten van de oceaan, gebracht in de opzwepende traditie van Hazel Dickens↗︎, Amerikaanse zangeres-activiste van de arbeidersbeweging. De opbrengst van het album gaat naar Kentuckians for the Commonwealth↗︎, een Amerikaanse grassroots-organisatie.
De plaat is Amerikaans, het artwork is van de Gentse Jo Clauwaert. Een proefje van die combinatie is te smaken op YouTube: klik hier↗︎.
Freakons. Fluff & Gravy Record. Vinyl. 2022. UPC: 850019164213. Kopen? Klik hier↗︎.
Links: Jo Clauwaert presenteert de hoes van Freakons, het artwork is van zijn hand. Rechts: internationalisme werkt in alle richtingen: wanneer Het Visserijblad in 2013 zijn tachtigste verjaardag viert is ook de in de USA wonende Jon Langford van de partij.
1 opmerking:
Nog over de mijnwerkersstaking, in een recente politiereeks uitgezonden op de BBC, en waarvan ik helaas de titel vergeten ben, wordt de gewaagde hypothese geuit - gewaagd voor de BBC - dat de fameuze mijnwerkersstaking eigenlijk doelbewust zou zijn uitgelokt door Thatcher, zodat ze komaf kon maken met de buitengewone solidariteit die heerste onder bevolking van het Noord-Westen, conditio sine qua non om haar neoliberale programa erdoor te krijgen. Ik weet niet of het waar is, maar het past wel binnen de ideeën van de dame, wiens dood in datzelfde deel van Engeland werd gevierd op de muziek van The witch is dead uit de Wizzard of Os.
Een reactie posten