Velden als wiegende zeeën, bloemenweelde, goudkleurig graan, ruisend koren, het ranke riet, de zoetgevooisde hennepplant, eeuwig zingen de bossen en ’t vlas en ’t vlas en ’t vlas… Al wat buiten groeit & bloeit, wordt in literatuur en muziek bezongen, maar niet de maïsplant. Ge kunt er nochtans niet naast kijken, zo hoog dat hij groeit. Vanaf augustus ziet ge op de wandeling niets anders meer dan maïs en diep in oktober staat die er nog, de wandelaar weet zich dan omgeven door twee maïsmuren. Toch laat het gewas geen literaire sporen na. Is dat niet vreemd?
Ik ga daar iets aan doen. Niet dat ik me aan een streekroman waag, maar een streekdriezinnenverhaal moet toch kunnen. Ik neem je mee naar de grens van het graafschap Vlaanderen. Aan de voet van de Casselberg, waar ik op Tania wacht die vanaf de Zwarteberg, tussen de maïs, komt aangewandeld, plant ik mijn schrijfstoel neer. Maïs alom. Ik neem m’n met groene dichtersinkt gevulde dichterspen↗︎ ter hand en schrijf dit driezinnenverhaal (°)
117 — Maïsgrond — Ik neem een foto van mezelf op landbouwgrond, tussen de maïs. Ik ken niets van maïs, niets van landbouwgrond en maar weinig van mezelf. Wel ken ik in almaar toenemende mate iets van leven dat je, als al te droge maïsgrond, verpulverd door de vingers glipt.
(°) Maïsgrond is een van de 200 driezinnenverhalen die ik dit jaar schrijf. Dit is nummer 83, nog 117 te gaan.
Maïsgrond op YouTube
www.youtube.com/watch?v=-Gh0jm1Lc7g
[37]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten