 |
Links: Dat die van ’t Sas konden pingpongen toont dit verslag van Ivan Schamp. Die van de Duinen lijden (vermoedelijk in 1967) een totale nederlaag, Jan Vandenbussche troeft Ronny David af. — Midden: detail groepsfoto bijeenkomst Gezinsbond (1984), Jan Vandenbussche draagt nummer 11. |
Zeggen dat ik Jan Vandenbussche goed gekend heb, zou gelogen zijn, wel ken ik hem al lang. Ik ken Jan al zo lang dat we een verleden delen waarin de dingen haast onvoorstelbaar anders zijn dan vandaag.
Als knaap woont Jan op Bredene Sas en ik ben van de Duinen. In die tijd worden de wijken van elkaar gescheiden door grote lappen grond die er aparte werelden van maken. De jongensbenden van de Duinen staan argwanend tegenover die van ’t Sas en hetzelfde geldt voor die van de Opex. Velen van mijn generatie herinneren zich ‘vijandelijkheden’. Nu al die wijken met volgebouwde verkavelingen aan elkaar geklonken zijn is die afstandelijkheid nog moeilijk voor te stellen.
Die afstandelijkheid wordt in de Swinging Sixties↗︎ wel doorbroken. Ivan Schamp↗︎, die in Bredene Duinen het patronaat↗︎ — niet te verwarren met dat van het VBO — voortstuwt, herinnert zich speltornooien tussen de jongens van de Duinen en die van ’t Sas, ’t Dorp, Zandvoorde en Oostende. Uit die tijd herinner ik me Jan Vandenbussche als een indrukwekkende tafeltennisser.
Je weet hoe ’t gaat. Elk gaat daarna zijn eigen weg. Van Jan Vandenbussche vang ik nog wel iets op, terwijl hij in de Gezinsbond↗︎ een beroepsloopbaan uitbouwt, in functies die hem, gezien zijn sociale vaardigheden, goed liggen. Veel later ontmoet ik hem winkelend in de Colruyt. Tegen die tijd lijkt hij me door ’t leven getekend. Maar, denk ik er dan bij, zijn we dat niet allemaal?
Het is via zijn jongere broer, Daniël, dat ik Jans overlijden verneem. Ik voeg zijn naam toe aan een lijst↗︎ die me leert dat een generatie — de mijne — aan ’t verdwijnen is.
Flor Vandekerckhove↗︎
Als knaap woont Jan op Bredene Sas en ik ben van de Duinen. In die tijd worden de wijken van elkaar gescheiden door grote lappen grond die er aparte werelden van maken. De jongensbenden van de Duinen staan argwanend tegenover die van ’t Sas en hetzelfde geldt voor die van de Opex. Velen van mijn generatie herinneren zich ‘vijandelijkheden’. Nu al die wijken met volgebouwde verkavelingen aan elkaar geklonken zijn is die afstandelijkheid nog moeilijk voor te stellen.
Die afstandelijkheid wordt in de Swinging Sixties↗︎ wel doorbroken. Ivan Schamp↗︎, die in Bredene Duinen het patronaat↗︎ — niet te verwarren met dat van het VBO — voortstuwt, herinnert zich speltornooien tussen de jongens van de Duinen en die van ’t Sas, ’t Dorp, Zandvoorde en Oostende. Uit die tijd herinner ik me Jan Vandenbussche als een indrukwekkende tafeltennisser.
Je weet hoe ’t gaat. Elk gaat daarna zijn eigen weg. Van Jan Vandenbussche vang ik nog wel iets op, terwijl hij in de Gezinsbond↗︎ een beroepsloopbaan uitbouwt, in functies die hem, gezien zijn sociale vaardigheden, goed liggen. Veel later ontmoet ik hem winkelend in de Colruyt. Tegen die tijd lijkt hij me door ’t leven getekend. Maar, denk ik er dan bij, zijn we dat niet allemaal?
Het is via zijn jongere broer, Daniël, dat ik Jans overlijden verneem. Ik voeg zijn naam toe aan een lijst↗︎ die me leert dat een generatie — de mijne — aan ’t verdwijnen is.
Flor Vandekerckhove↗︎
Geen opmerkingen:
Een reactie posten