Omdat ik het virus ver van me weg wil houden, ligt mijn leven in een plooi, waaruit het zich maar moeizaam weer ontplooit. Ik mijd winkels, openbaar vervoer, exposities, Blankenberge. Heden echter overtref ik mezelf, ik neem de koe bij de horens en de tram naar Blankenberge, door Hugo Matthijsen terecht bezongen als wonderschone stad / Ik wou dat ik in m'n achtertuin zo'n Blankenberge had.
Vóór corona bracht ik jaarlijks, zoals hier↗︎ en daar↗︎, verslag uit van de altijd indrukwekkende zomertentoonstelling in ’t cultuurcentrum. Dit jaar is ’t de beurt aan fotografe Lieve Blancquaert↗︎ met haar expo Circle of Life↗︎. Alles wat over die foto’s gezegd kan worden is eerder al door anderen gezegd. Wat wil je dat eraan toevoeg? Overal ter wereld plooien mensen zich naar de rituelen die de grote momenten des levens vergezellen. Lieve maakt er foto’s van. Mij ontroeren die beelden nauwelijks, zelf heb ik me gaandeweg aan al die rituelen onttrokken: geen koffie op de dag dat ik in ’t vuur verdwijn, ge zult zelfs niet weten dat ik weg ben.
Dus koop ik een nieuwe broek bij de Chinees, een tweedehandsboek aan een stalletje, een ijsje van een jobstudent en wacht vervolgens geduldig op de tram die me weer naar huis brengt. Op de tram sla ik het boek (°) open en lees:
Wij waren niet van ijzer of steen, maar wij hadden warme menschenharten, harten van maatschappelijke wezens, die harder kloppen of langzamer gaan naar de hartslag hunner maatschappij (…) Wij waren zeer jonge kinderen terwijl dat gaande was, met oogen zoo gevoelig als water. Er ging geen enkel oogenblik voorbij, dat niet iets van die nieuwe krachten zich in ons plantte. Het waren maatschappelijke krachten, krachten, die de maatschappij, dus ieder, treffen, en wij waren er dus altijd door omgeven. Al onze zinnen, ons hart, ons hoofd, onze handen, ons geslacht werden er door geraakt.
Omdat er, zoals wijlen Jeroen Brouwers zei, niets bestaat dat niet iets anders aanraakt, heeft alles in bovenstaand stukje met elkaar te maken. Hoe dat juist in elkaar zit, weet ik niet, misschien weet gij het.
(°) Herman Gorter, geciteerd in Enno Endt. Het festijn van tachtig. De vervulling van heel groote dingen scheen nabij. Uitg. Nijgh & Van Ditmar A’dam. 1990.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten