Eet hier uw boterhammen. Achter dat raam zou ik de waardin interviewen. Ze oogde jong noch oud; slank was ze niet, maar je kon haar evenmin dik noemen, ik had de indruk dat ik haar eerder gezien had. ‘Wie zijn dat,’ vroeg ik, ‘de mensen op die foto’s?’ Ik legde mijn voice recorder op tafel. ‘Al die mensen,’ zei ze, ‘zijn hier gestorven, altijd in een accident, altijd op dit kruispunt.’ Ik stond op en ging de kiekjes nader bekijken. Al de foto’s waren in dit café genomen. Ik herkende het raam waar ik zopas doorheen gekeken had, herkende de stoel en de tafel waarop mijn voice recorder lag. Ze bracht me een voorwerp dat in een doek gewikkeld zat en vanonder dat doek kwam een oude Polaroid tevoorschijn. ‘Dit is ‘m!’ zei ze. Zag ik haar handen trillen? En toen deed ze iets waarop ik geenszins voorbereid was: ze drukte af. In het duister hoorde ik een mannenstem: ‘Hij haalt het,’ zei die stem. Het duister begon te wijken. Een vrouwenstem vroeg: ‘Is ’t beter dat ik blijf? Ik herkende die stem. ‘Ja,' antwoordde de mannenstem, ‘eet hier uw boterhammen.’ Mijn geest geraakte vernesteld in Polaroidcamera's en medische apparaten, zalen voor feestelijkheden en operatiezalen, verkeerslichten en baxters, kamers voor reizigers en ziekenkamers. ‘Hij probeert iets te zeggen’, fluisterde de vrouw. Ik zag dat ze jong noch oud oogde, slank was ze niet, maar je kon haar evenmin dik noemen, ik had de indruk dat ik haar eerder gezien had.
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten