Ik
woonde in Gent. Ik kwam er speciaal voor naar de kust afgezakt. In de dancing die ooit ons clublokaal geweest was, zag ik de jongens en de
meisjes van mijn jeugd weer; een reünie. Ik
was een beetje laat en ik was single, waardoor er niet echt plaats voor me gemaakt
kon worden aan de tafels waar ze koppel per koppel bijeen zaten. Ik ging op een
kruk aan de bar zitten.
Waarom
ben ik er die avond gauw weer vandoor gegaan? Waarom voelde ik daar alleen maar weerzin? En waarom heb ik me toen
voorgenomen nooit meer aan zo'n reünie deel te nemen? Jennifer
Egan geeft daar een antwoord op in Bezoek van de knokploeg, bundel
met verhalen die onverwachts in elkaar haken, waardoor ze een roman
vormen die vertelt wat de tijd met een mens doet.
A visit form the Goon Squad won in 2011 een Pulitzer
Prize.
‘Alex stelde zich voor dat hij haar flatje binnenliep en zichzelf daar nog aantrof — zijn jongere zelf, vol plannen en hoogstaande normen en waarden, zonder dat er iets besloten was. Dat visioen vervulde hem met een sterke hoop. Alex drukte opnieuw op de bel, en naarmate de seconden verstreken, overviel hem een steeds sterker gevoel van wanhoop en verlies. De hele waanzinnige poppenkast stortte in elkaar en verkruimelde tot stof.’
Het
personage kreeg op dat moment bezoek van de 'knokploeg'. In de zoektocht naar de verloren tijd was 't zijn beurt om een pak slaag
te krijgen. Dat gebeurde eerder ook al met andere personages,
want altijd gaat hij verder, de tijd, en nooit staat hij stil. Dat is ook wat daar met mij op die kruk gebeurde, daar kreeg ik de knokploeg op bezoek.
Wat
ons niet belet om weer om slaag te vragen:
‘Toen ze op een keer in New York waren en voor de lol een tochtje op de pont naar Staten Island maakten omdat ze dat geen van beiden ooit gedaan hadden, keek Susan hem plotseling aan en zei: “Laten we ervoor zorgen dat het altijd zo blijft.” En hun gedachten waren op dat moment zo verstrengeld dat Ted precies wist waarom ze dat had gezegd: (…) omdat ze het verglijden van de tijd had gevoeld. En op dat moment voelde Ted het ook, in het ruige, bruine water, de voorbijschietende schepen en de wind — alom chaos en beweging — en hij had Susans hand gepakt en gezegd: “Altijd. Het zal altijd zo blijven.”’
A la
recherche du temps perdu. Egan wisselt het madeleinekoekje om voor een joint, want ook in deze geldt: nooit staat hij stil, de tijd.
Jennifer
Egan, Bezoek van de knokploeg. A’dam, Arbeiderspers. 335 ps. 12,50 €. ISBN 9789029586061.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten