Van Georgette Vandekerckhove (°1930), die alhier in een woonzorgcentrum verblijft, verneem ik dat ze in lang verleden zomers van Oudenburg naar Bredene afgezakt komt. Haar moeder gaat dan kippen pluimen bij de poeliers nonkel Miel en tante Eugenie, en Georgette trekt met Alice Vandekerckhove (°1923) naar het strand, waar toeristenkinderen een ritje met de ezel kunnen kopen. Georgette mag telkens als eerste op de ezel, een lokmiddel voor de andere kinderen.
Daar
heb ik nooit eerder over gehoord. Ook daarom trek ik naar dat andere
woonzorgcentrum waar tante Alice verblijft. Alice kan zich die vakantiejob niet
herinneren, wat niet erg verwonderlijk is, want ze vergeet wel meer.
Wel verwonderlijk is dat ze er ook vroeger niemand iets over verteld heeft.
Waardoor het verhaal van Georgette nergens bevestigd wordt.
In
mijn familiearchief levert de combinatie ezel-strand wel een aantal hits op,
vijf foto’s waarop een ezel voorkomt die wel degelijk op het strand ingezet
wordt. Daarop staan noch Georgette noch Alice, wel mijn moeder Henriëtte De
Clercq.
Henriëtte
is samen met haar moeder Aline Hofman in 1934 vanuit Gent naar Bredene gekomen,
meer bepaald naar het sanatorium Marin, waar Aline als strijkster tewerkgesteld
wordt. Daarover heb ik in 2012 al een stukje gepost: Henriëtte
& de missing link. Mijn
moeder is elf wanneer ze in Bredene aankomt. Bovenstaande foto’s, waarop de
ezel van het sanatorium staat, dateren uit deze periode.
Als
de oorlog uitbreekt wordt het sanatorium ontruimd. Aline en Henriëtte trekken
met hebben & houden weer naar Gent en ze doen dat met de vrachtwagen van de
familie Vandekerckhove.
Nu
vraag ik me af wat er op het moment van ontruiming van het sanatorium met de ezel gebeurt. Zou
het kunnen dat hij bij de familie Vandekerckhove achterblijft? Kan die familie
hem in de toerisme-economie ingezet hebben? Misschien maar voor enkele
dagen, gezien de nakende oorlog, een periode zo kort dat die niet in het geheugen van tante Alice
verankerd is, maar wel in dat van de kleine Georgette?
Ja,
ik weet het, ’t is een slag in de lucht, misschien ook een in ’t water — in dit
geval zeewater — maar tegelijk opent ’t ook tal van
verhaallijnen, want ja, hoe is het die ezel verder vergaan?
Flor
Vandekerckhove
(°)
De uitdrukking Van de bok op de ezel gaan
betekent snel van onderwerp wisselen zonder rode draad. (Alhoewel de ezel hier
wel de rode draad is.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten