Sinds
het ontstaan ervan werd deze blog al 322.000 keer bekeken, een cijfer dat,
terwijl ik het neerschrijf, alweer voorbijgestreefd is. Een jaar geleden
staat de teller nog op 253.000. Dat betekent dat er in een jaar tijd 69.000
nieuwe views genoteerd werden.
Enkele jaren geleden, in 2016, post ik 247 stukjes, een recordaantal. Da’s ook overdadig veel, want dat
betekent dat ik tijdens dat jaar haast dagelijks een nieuw verhaal publiceer.
Ik moet me echt een beetje leren matigen, zei ik toen. In 2017 slaag ik daar nog
niet goed in, maar verleden jaar is het me wel gelukt: 186 gepubliceerde
stukjes, gemiddeld eentje om de twee dagen.
In
de rechtermarge van de blog staat een top tien van de meest gelezen
posten. 2018 brengt twee nieuwe topstukken voort. Op 7 staat Sigaretje
voor de gele trui, het waargebeurde verhaal
van de sigarettenrokende renner Staf Van Slembrouck. Het wordt op 8 gevolgd
door een gedicht, Zijt ge
niet beschaamd, een eerbetoon aan de dit jaar door geweervuur omgekomen kleuter Mawda Shawri. Toch wel straf dat een gedicht in de top-tien kan
belanden.
Het
meest recente maandgemiddelde leert me dat de blog dagelijks bijna 200
keer bekeken wordt, 199,36 keer om exact te zijn. Dat is al meer geweest (in
217 zelfs 292/maand) en ook al minder (in 2016 is ‘t 150). Ik denk dat 200 een
mooi en nastrevenswaardige gemiddelde voor mij is. Om dat cijfers spectaculair
te doen stijgen is een promotiecampagne nodig, geld dus, en als er iets is
waarmee ik me niet langer wil bezighouden dan is het wel dat. De promotie van
De Laatste Vuurtorenwachter ligt daarmee volledig in handen van de lezers; zij zijn het die anderen op het bestaan van deze blog kunnen wijzen, zij zijn het deze blog, bijvoorbeeld via Facebook, bekendmaken.
Wat je ook doet in ’t leven, het lijkt altijd op fietsen. Dat geldt ook voor de
blogger. Tot nu heb ik vooral kilometers gemaald. Da’s nodig om het spel in de benen
te krijgen. Om de kwaliteit van de blog te verhogen moet ik
nu een tandje bijsteken en ‘t is daarover dat ik een beetje mediteer in een stukje dat u
moeiteloos vindt wanneer u klikt op Grace Paley, Raf Verbeke en ik.
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten