Filmbespreking ohne Film (°)

Werk ohne Autor biedt een verwarrende filmervaring. De film doet dat om veel redenen en die zijn allemaal elders al besproken, bijvoorbeeld hier; allemaal behalve één.

De voorstelling duurt lang, 188 minuten. Soms nog langer. Dat laatste overkomt ons in Brugge. In de zaal Lumière wordt de prent halverwege onderbroken. Als product van analoge tijden denk ik meteen: lap, de filmlas is gebroken. Maar dit is de digitale era: geen gebroken filmlassen meer.

We beleven voorwaar een ouderwetse entr’acte en maken er het beste van. Oudere heren met prostaatproblemen haasten zich naar het toilet; dames zoeken elkaar op om er eens over te palaveren. Zelf val ik in slaap.

Ik word wakker omdat het rokje van de ouvreuse mijn hand op de zetelleuning streelt. Een ouvreuse! Weer herrijst het analoge tijdperk. Ik ga rechtop zitten en zie dat iedereen naar zijn plaats teruggekeerd is. Mijn geliefde kijkt naar haar iPhone, zij maakt deel uit van de nieuwe eeuw. Ik daarentegen kijk in de korf die de ouvreuse me voorhoudt. En waarlijk, daar ontwaar ik meteen de onnavolgbare verpakking van het typische cinemasnoepje dat ik al zo lang moet missen. Oufti ! Tijd om zo'n pakje te kopen is er echter niet, de film wordt hernomen en ik constateer gaandeweg dat al wat men erover schrijft ook min of meer waar is. 
Na de voorstelling worden we aangesproken door het meisje dat in de zaal schuin voor ons zat. Zij vindt die entr’acte maar niets. Typisch Brugge, zegt ze, ’t zou in Brussel geen waar zijn. Als het meisje weg is zeg ik tegen mijn geliefde: Als ouvreuse was ze sympathieker.

Flor Vandekerckhove

(°) Dit stukje verscheen ook in Snapshots. Tijschrift van de Vlaamse Filmpers, en in het driemaandelijkse tijdschrift Film.