maandag 20 mei 2019

Rob Tas: een geleerde, geëngageerde christenmens



De laatste keer dat ik hem zag sprak hij met een Hollands accent en elk woord werd vergezeld van rookwalmen die hij eerst geïnhaleerd had. In Nederland kon hij toen, via de ‘spiriteinen’, drie jaar studeren aan het Theologisch Instituut van Eindhoven. Ik wist niet beter dan dat hij pater geworden was. Nu zie ik hem weer, hij is een van de mensen die ik opspoor nadat ik hen eerst een halve eeuw lang uit het oog verloren ben.  
Neen, Rob Tas (°1947) is geen pater geworden, wel echtgenoot, vader van drie en grootvader van zeven. Dat Hollandse accent is hij kwijt, van de tabak is hij af, maar de Nederlandse ervaring is wel aan hem blijven kleven: Nederland gidsland
Wanneer Rob naar België terugkeert is dat om hier verder te studeren. Eerst werk zoeken, er is geen geld, maar de studies komen er wel. Hij heeft het over godsdienstwetenschappen en theologie, filosofie en psychotherapie.
Zo spreekt hij nu ook. Als een godsdienstwetenschapper, theoloog, filosoof en therapeut: de verlichting is in de zevende eeuw voor Christus ontstaan, Maria is de eerste geëmancipeerde vrouw, een ondergrondse grot is een vulva, de iconoclasten waren niet eens zo’n beeldenstormers … Sigmund Freud, Carl Rogers, Karl Marx, Martin Heidegger, Samuel IJsseling … 
Rob is een mens waarvan ik geneigd ben te zeggen dat hij te veel boeken gelezen heeft (‘for ever reading, never to be read!’). Maar dat is onterecht, want in de Kempen, waar hij woont, heeft hij, tussen het verorberen van al die boeken, ook 33 jaar lesgegeven. In harmonie met Marijke, zijn echtgenote, leidt hij daarenboven een toch wel sterk geëngageerd leven. Schrijven voor Amnestie International, actief bij Christenen voor het socialisme, op weg voor AMIE (Rob is er contactpersoon van.) Als ik hem in één zin moet vatten: een geleerde, geëngageerde christenmens.
— De twee iconen die Rob Tas aan de kerk
van Bredene Duinen schonk.
(°)
Ik moet een beetje kort zijn, want er valt nog iets heel anders te zeggen. Alsof ze onze nakende afspraak geroken heeft stuurt Jeannot me enkele dagen geleden een bericht: Ik mocht deze week 2 iconen in ontvangst nemen, voor onze kerk, geschilderd en geschonken door Robert Tas, een oud-Bredenaar. Zou je een stukje over hem kunnen schrijven? Hij woont nu in Geel en ik denk dat je hem beter hebt gekend dan ik. Ik zou dan dit stukje willen "lenen" voor de website en het blaadje van onze federatie (parochiebad). Wil je dat doen?’
Dat ik dát nog mag meemaken! Dat men uitgerekend mij — oude trotskist, antiklerikaal en atheïst — vraagt iets voor het parochieblad te maken! Iemand moet dit zeker melden aan Dirk Demaeght, de destijds door mij veelbelaagde aalmoezenier ter zeevisserij. 
Maar goed, voor Jeannot wil ik dat wel doen. Helaas, driewerf helaas: ik moet me wellicht onbekwaam verklaren. In de foto’s van Robs iconen zie ik alleen maar santjes⇲. Dat komt natuurlijk doordat ik er niets van ken. Tas legt me uit dat het schilderen van zo'n icoon een ritueel is. Je respecteert strenge, eeuwenoude regels van techniek, vorm en inhoud. Je kopieert. Elke mens, waar ook ter wereld, moet direct het beeld herkennen: geen meerduidigheid! Waaruit ik besluit dat het geen kunst is. Het is er zelfs het tegendeel van: kunst kan juist niet ingekapseld worden in één concept of één omschrijving. (Volgt een kort gesprek over de 28 verschillende definities van kunst.)
Nog een geluk dat we met een praktisch voorbeeld kunnen afsluiten. Mary Oliver is een Amerikaanse dichteres. Ze is onlangs gestorven. Haar gedicht The Swan is ongetwijfeld kunst. Ik plaats het hieronder: lees dat! En vervolgens moet ge daar een beetje over nadenken, want in deze is het zoals Rob Tas het ons, in een door hem gekozen zin, meegeeft: Denken is na-denken omtrent die-/datgene die/wat ons te denken wordt gegeven.’ En ge zult begrijpen dat Rob dat gedicht anders leest dan u, zijn echtgenote Marijke anders dan Jeannot, aalmoezenier Demaeght anders dan ik, de ene anders dan de andere. En dat, niettegenstaande al dat verschil, we toch allemaal van onze sokken geblazen worden door zoveel schoonheid.


(°) De iconen die Rob Tas schonk worden feestelijk ingehuldigd in de kerk van Bredene Duinen, tijdens de avondmis van zaterdag 29 juni om 18,30 u. Daarna is er een kleine receptie. Zelf zal ik daar niet zijn, maar Rob Tas wellicht wel.

7 opmerkingen:

laurentius.vanacker zei

Uit mijn boek " In het teken van de sol "Intussen was mijn lager onderwijs afgelopen. De briljante klasse top was gereed om verder te studeren. Ray Bossaer en Fernand Devos gingen naar het koninklijk Atheneum te Oostende. Luc Blomme, de zoon van de leraar, trok naar de Normaalschool, Lucien Tas ging naar het technisch onderwijs en werd later één van de jongste ingenieurs van de streek. Voor mij had mijn vader beslist: ik moest timmerman worden ! Ik werd elektricien tegen zijn advies in. De familie Tas waren met veel. Rob , zijn jongere broer kende ik minder , maar Lucien was een krak die alles kon. Hij had een heldere stem en zong altijd in de kerstmis in de kerk te Bredene Duinen. Ik heb hem later nog eens ontmoet. hij was gehuwd met een Nederlandse die het hoge woord voerde. Laurentius Vanacker.

De laatste vuurtorenwachter zei

Van Edmond Aspeslagh ontving ik onderstaand bericht:
'Ik zat samen in het 4 de Moderne O.-L.-Vrouwecollege met Robert (... hopelijk toch diezelfde Robert??) toen onze leraar Lucien Declerck ons meedeelde dat Robert voor priester ... of ergens in die religieuze richting ging . Onze klas deed toen mee aan een prijsvraag op Radio Kortrijk : Hoelang is de pier van Blankenberge ?: schiftingvraag: hoeveel juiste antwoorden zullen ingestuurd worden? Iedereen stuurde 2 briefkaarten op en we spraken af wat de schiftingsvraag betrof . De prijs gingen we schenken -op vraag van onze leraar voor de studies van Robert .. Het lot viel op mij en ik had 1000 fr .gewonnen . Toen mijn ouders in Kortrijk de prijs gingen afhalen bleek dit een waardebon te zijn om voor 1000 fr. te gaan dineren in de kursaal van Oostende. Ik heb die bon dan aan onze leraar gegeven en die beloofde dat hij daar een mouw ging aan passen .. ten voordele van Robert . Hoe het verhaal dan verder met deze waardebon is afgelopen en of Robert daar nog weet van heeft zou ik graag nog eens willen weten.
Emond Aspeslagh
Schelpenlaan 4
8450 Bredene
059/323760
edmond.aspeslagh@telenet .be

aalmoezenier ter Zee Dirk Demaeght zei

We krijgen een zoveelste teken dat een oude trotskist, een antiklerikaal en atheïst, best nog bekeerd kan worden. Zo diep dat hij ingaat op de vraag om iets voor het kerkelijk weekblad te schrijven! Zou dit aan zijn 'ouwe dag'kunnen liggen? Is de Geest van Pinksteren op hem neergedaald als een vurige tong? Wie zal het zeggen? Eigenlijk bevestigt dit de uitslag van een enquête waarin duidelijk wordt dat er heel wat mensen, die zichzelf atheïst noemen, of fervente lezers van Trotskie s evangelie, jaloers zijn op gelovigen die veel kracht halen uit hun geloof. De door hem fel belaagde aalmoezenier ter zeevisserij is vreugdevol met zijn boodschap en wenst hem het allerbeste toe. Christus zei heel kordaat tot zijn vissers: 'Bemin uw vijanden!'

De laatste vuurtorenwachter zei

Ha Dirk, ik zie dat je nog altijd even slinks bent in het aanwenden van zogenaamde enquêtes om je vermeende gelijk te staven. Het doet me denken aan een eerdere enquête van je. Ah, waar is de tijd dat we in de visserij tegenover elkaar stonden: jij, met de macht van je uniform en ik met alleen maar mijn pen. De strijd was ongelijk, maar ik heb me wel goed geamuseerd. Het ga je goed, ouwe kaloot. Met antiklerikale groeten van je beste vijand.

Luc Blomme zei

Een goeie atheïst is iemand die niet iedere morgen een kaloot tussen zijn boterhammen legt

Luc Blomme zei

Waarom staat er unknown als ik iets schrijf?
Dat van die kaloot tussen de boterhammen was van mij, Luc Blomme

De laatste vuurtorenwachter zei

Wellicht staat er 'unknown' omdat Google u niet kent. Geen probleem: zet er gewoon uw naam onder, zoals Luc Blomme dat dan ook gedaan heeft.