De Te korte van Joke Van Caesbroeck

Joke Van Caesbroeck leer ik kennen via Te kort verhaal, wekelijks op woensdag in De Standaard. Ze is ook journalist en ik verneem dat ze, net als ik, fan is van Forel vissen in Amerika. Wie mijn profiel aanklikt, ziet haar naam bij mijn favoriete boeken staan. Ze is wel geen boek, maar mocht ze er een hebben dan zou het een van mijn favorieten zijn. U merkt het, hier spreekt een fan.

Doordat de tijd niet stilstaat heeft ze inmiddels wel een boek; boekje mag ik wel zeggen, 16 bladzijden. Het heet Ik ben gratis maar oneetbaar en de schrijfster is Joke van Caesbroeck, nu met kleine van. Ik weet niet of ik het me aanschaf, de uitgeverij is een stichting tot behoud van (typo)grafisch erfgoed en als oud-drukker weet ik niet zeker of ik dat erfgoed wel behouden wil zien. Daartegenover: een van mijn favoriete boeken is er dan een die ‘k nooit in huis zal hebben. Terwijl ik in ’t pikkedonker doorheen dit dilemma waad en in afwachting dat ik de overkant bereik, alwaar de oplossing zich als een zacht glooiend landschap openbaart, (°) schenk ik u een verhaal dat ik van de site van Joke Van Caesbroeck pluk. Het is een product van de digitalisering, kost niets, is immer en voor elkeen beschikbaar. Achteraf hoef ik me niet af te vragen aan wie ik het nu ook alweer uitgeleend heb. Ik hoef het Van Caesbroeck niet terug te geven en u hoeft het evenmin aan mij terug te bezorgen. Het verhaal heet Hert.

We keken naar nachtwinkelwijnen, jij naar witte, ik naar rode. Onder mijn kleren droeg ik een badpak. Al mijn ondergoed zat in de was. Ik trok het badpak vantussen mijn schaamlippen, nam een fles rosé, zei dat ik in staat was tot compromissen, zolang ze alcohol bevatten. Je noemde me hert.

Een paar maanden later ging je naar de nachtwinkel en keerde nooit terug. Je was altijd al een filmmens. Ik ging op Tinder en keek elke avond naar mijn profiel. Steeds was ik minder dan één kilometer in de buurt.

Misschien zien we elkaar weer in wascenter Netezon. Mijn ondergoed dat droogzwiert, ik die stil zit te huilen op een stoel, jij die het ziet en zegt: het is al lang geleden dat de moeder van Bambi stierf.

Flor Vandekerckhove

(°) Lap, daar heb je ’t al: gisteren was het product in de uitgeverij nog op voorraad en vandaag al niet meer. Ziedaar een van de zegeningen van het (typo)grafisch erfgoed.

Joke van Caesbroeck. Ik ben gratis maar oneetbaar. 12 verhalen. 16 pagina’s, met de hand gezet, plus vier tekeningen van Marjan Jaspers, 15 €. Gedrukt op 100 exemplaren, op een FAG-proefpers. Uitg. de Hof van Jan. 2019.