‘Hoezo, geef me een zin?‘ vraagt mijn ouwe maat Johan. (°)
‘Wel’, antwoord ik, ‘Kikkers mogen nooit in kokend water
gegooid worden. Zo luidt de openingszin van het kikkerkookhandvest. En de
twee daaropvolgende zinnen gaan alzo: kikkerkookwater moet haast onmerkbaar traag aan de kook gebracht
worden. Bovendien dient het te gebeuren in kikkerkookketels die vooraf
uitgetest worden op hun kikkerkookvriendelijkheid.’
Dat antwoord heeft Johan niet verwacht, maar kikkers kennen die tekst wel, ’t is een verworvenheid van het
kikkervriendelijke koken. Ook
Dankzij
het handvest verloopt het koken in overeenstemming met algemeen aanvaarde
kikkerkooknormen & -waarden. De kikkers ervaren de langzaam toenemende
warmte in de kikkerkookketel als zijnde weldadig, wat de kokers toelaat hun werk sereen
uit te voeren. Kokers tevreden, kikkers tevreden. Vandaar het gezegde: de pan in swingen.
Toch zijn er kikkers die niet gekookt willen worden. ’t Is een kleine
minderheid, maar ze brengen de kikkerkookvrede wel in ’t gedrang. Ze zijn luidruchtig en opstandig, ze gedragen zich helemaal niet zoals de kokers dat van hen verwachten, ze hebben geen manieren. Ons gesprek kabbelt voort. 'En', vraagt Johan, 'waarom
hebben ze eigenlijk zo’n geel hesje aan?'
Flor Vandekerckhove
(°)
Het verhaal werd in gang gestoken door de zin die Johan D’hondt me opstuurde.
Zijn zin was een instinker. Hij zei: ‘Hoezo, geef me een zin?’ Hij deed dat in het kader
van een experiment dat ik in april aanvatte. Daarbij vroeg ik lezers
of ze me een zin wilden geven. In ruil beloofde ik een verhaal. Meer erover
staat hier.
En weet je wat? Je kunt nog altijd deelnemen en me je zin opsturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten