In 2022 schrijf ik 200 verhalen, nauwelijks drie zinnen lang: opening, midden, slot, telkens één zin. Sommigen noemen zo’n extreem kort verhaal een ristretto, naar analogie met het koffietje dat je in één slok uitdrinkt.
Nog 143 te gaan, dit is nummer 57.
Zoals dat altijd het geval is, verschijnt ook Stationcar eerst in De Laatste, daarna komt het wellicht in een e-boekje terecht, bijvoorbeeld in ‘200 driezinnenverhalen’. Dat boekje wordt dan uitgegeven door De Lachende Visch en gedistribueerd via De Weggeefwinkel; de promotie gebeurt door het beruchte non-bureau Reclame Is Onze Enige Kwaliteit.
Helemaal onderaan deze post staat een YouTubefilmpje, je mag dat niet overslaan. De creatie van zo’n driezinnenverhaal volgt immers een merkwaardig stramien. Eerst is er een inspirerende zin, daaruit ontwikkelt zich het verhaal. Daarna zoek ik een passend beeld voor het filmpje dat ik van elk verhaal maak. Dat beeld wordt vervolgens méér dan alleen maar illustratie: het verhaal plooit er zich naar, het wordt herschreven! Het beeld ziet zich opgewaardeerd: van illustratie tot inspiratie! Daardoor komt het ook dat onderstaand filmje een ereplaats verdient. Trouwens… Daar valt ook te horen dat ik vorderingen maak in het spelen op de strumstick. Allee, klik nu maar op het beeld. (fv)
143 — Stationcar — In weer en wind en met halfopen raampjes was de in beslag genomen stationcar vlak tegen de afrastering blijven staan. Likkebaardend had hij er jarenlang in ’t passeren naar staan kijken. Gisteren zag hij hem onverwachts voorbijrijden, mooi weer, raampjes halfopen. (Flor Vandekerckhove)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten