Overlijdensberichten

Gisteren maakte ik in Dormir c’est mourir un peu↗︎ het voornemen bekend om een aantal posts aan het fenomeen van het overlijden te wijden, iets waarmee we allemaal te maken krijgen. Ik ga van start met een cartoon van de Amerikaanse Roz Chast↗︎ (1954), een van de eerste vrouwelijke cartoonisten die in The New Yorker mochten publiceren. Grappig! Hoe ouder je wordt, hoe meer oog je voor de overlijdensberichten krijgt. Vooral omdat je erop let hoeveel mensen rond jouw leeftijd afhaken. [Het lijkt ietwat op een afvallingskoers.] De cartoon heeft geen onderschrift nodig om te weten wat deze oudere heer al lezend denkt. Dat verschilt in se niet van wat ikzelf dacht toen ik het overlijden vernam van Robbie Ghekiere↗︎ (74), Carla Galle↗︎ (73), Meat Loaf (Marvin Lee Aday)↗︎ (74), Freddy Thielemans↗︎ (77), Jan Callewaert↗︎ (65), Betty Davis↗︎ (77), Ian McDonald↗︎ (75), Gary Brooker↗︎ (76), Dree Peremans↗︎ (72), Harm Dost↗︎ (74), Jean-Pierre Pernaut↗︎(71), Kees Schaepman↗︎ (75), William Hurt↗︎ (71), Yvan Colonna↗︎ (61), Taylor Hawkins↗︎ (50), Reinhilde Decleir↗︎ (73), Alain Krivine↗︎ (80), Linde Van de Velde↗︎ (74), Dominique Lecourt↗︎ (78), Arno Hintjens↗︎ (72), Henny Vrienten↗︎ (73) en onlangs Jeroen Brouwers↗︎. Indrukwekkend lijstje toch. ’t Wordt gelijk tijd dat ik er een beetje vaart achter zet, al is mij niet duidelijk waarachter. Dus ga ‘k eerst eens een poosje blootsvoets door de branding waden. Mijmerend, zoals 't een heer op leeftijd past. Morgen vertel ik je of ’t iets opgeleverd heeft.

Flor Vandekerckhove↗︎

Kijk op FaceBook ook eens naar 

Flor In Spoken Word↗︎

Daar hoort ge mij verhalen declameren, ondersteund door passende beelden en muziek. En nu moet ge 1s goed luisteren: sinds kort speel ik die muziek zelf — ik die nooit eerder een instrument ter hand nam! — en wel op de strumstick↗︎, instrument waarvan ik tot voor kort nooit gehoord had. Het einde mag dan zienderogen naderen, dat drukt te onzent de pret niet!