De titel van de roman De ondraaglijke lichtheid van het bestaan wijst naar Nietzsches concept van de eeuwige wederkeer. Volgens die filosoof zou alles in het leven oneindig aantal keren gebeuren. Een leven waarin alles slechts één keer gebeurt, is zo licht dat het haar betekenis verliest.
Voor wat de filosofie betreft moet ik me onbevoegd verklaren. Maar ’t is zeker wel een inspirerende gedachte. Ik ga er literair mee aan de slag en maak een verhaal over een meisje dat haar dorp vertwijfeld achterlaat, de mannen weten met hun verlangen nu geen raad meer: Verlangen↗︎. Om Nietzsche tegemoet te treden, laat ik het verhaal op vernuftige wijze meer dan eens plaatsgrijpen. Daartoe plaats ik een link in verschillende Faceboekgroepen, sommige in Gent, andere in ’t Oostendse. In Gent heet het dorp Ledeberg, de kolonel is van de Leopoldskazerne, de scheepswerf ligt aan de Schelde. In Oostende daarentegen betreft het de Oude Vuurtorenwijk, de kazerne is die van de Zeemacht en de scheepswerf heet Panesi aan het Visserijdok. Ik had nog Antwerpen, Brussel, Rotterdam, Duinkerke enzovoort aan de rij kunnen toevoegen, ook daar zijn soortgelijke FB-groepen actief, maar twee is voldoende om Nietzsche eer aan te doen: het gebeuren geschiedt meer dan eens!
Ik had het moeten weten. Een beheerder van zo’n Gentse FB-groep voelt zich op de pik getrapt: ‘Gelieve geen valse uitleg bij berichten te plaatsen. Bij de volgende overtreding krijgt u een ban.’ Hij doet nog meer, hij verwittigt een collega uit Oostende. (Best dat men me daar een beetje kent.)
Ik weet wat die mens bezielt, ’t is dan ook iets waarmee ik al lang worstel. Een beheerder van de FB-groep Bredene Vroeger en Nu 2.0. heeft me er zelfs levenslang om geschorst; hij is niet zo te spreken over mijn verhalen, hij is meer voor fotootjes. Flor buiten! (Ja, zo’n groepjes zijn ook soortement kleine republiekjes hé, waarin mini-Poetientjes goed aarden.) Nog langer geleden lag ik al voor iets soortgelijks in de clinch↗︎ met een nieuwsmanager van De Zeewacht. En héél lang geleden, we spreken dan al over bijna dertig jaar, werd ik al om soortgelijke redenen belaagd, in dat geval zelfs op ministerieel niveau↗︎.
En altijd weer betreft het mensen die niet begrijpen dat zo’n verhaal zowel waar als onwaar is. En altijd doe ik dan moeite het hun uit te leggen. En altijd weigeren ze halsstarrig te begrijpen. Mag ik dat de ondraaglijke lichtheid van de macht noemen? (Met een knipoog hé, met een vette knipoog.)
*** Kijk op FaceBook ook eens naar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten